การปฏิบัติสมาธิและกัมมัฏฐานในพระโพธิสัตว์ : หน้า 89/114

4. เนกขัมมัชฌาสัย พระโพธิสัตว์ทั้งหลายเป็นผู้มีอัชฌาสัยในเนกขัมมะ(การออกบวช) เห็นโทษในการครองเรือนอยู่โดยปกติ 5. ปวิเวกัชฌาสัย พระโพธิสัตว์ทั้งหลายเป็นผู้มีอัชฌาสัยในการปลีกวิเวก เห็นโทษใน สังคณิกา (ความระคนด้วยหมู่คณะ) 6. นิสสรณัชฌาสัย พระโพธิสัตว์ทั้งหลายเป็นผู้มีอัชฌาสัยในนิสสรณะ (ความออกจากทุกข์) เห็นโทษในภพและคติทั้งปวงอยู่โดยปกติ พระอริยบุคคลทั้งหลาย ทั้งพระโสดาบัน พระสกทาคามี พระอนาคามี พระอรหันต์ พระปัจเจก พุทธเจ้า และพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทั้งในอดีต ปัจจุบัน และในอนาคต ท่านทั้งหลายเหล่านี้สามารถ บรรลุคุณวิเศษที่ตนพึงบรรลุได้ เพราะมีอัชฌาสัย 6 ดังนั้น ผู้ปฏิบัติสมาธิจึงเป็นผู้มีอัชฌาสัยอันถึงพร้อม ด้วยคุณธรรมเหล่านี้ 4.7 การรับกัมมัฏฐาน ผู้ปฏิบัติเมื่อได้กัลยาณมิตรผู้ให้กัมมัฏฐาน จึงมอบตนแด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า หรือแก่พระอาจารย์ เพื่อให้เกิดความเชื่อมั่น และไม่เกิดความสะดุ้งกลัวใดๆ ในขณะบำเพ็ญกัมมัฏฐาน และเพื่อให้ได้ความ อนุเคราะห์ช่วยเหลือจากอาจารย์ผู้สอนกัมมัฏฐานไม่ต้องเสียเวลาในการลองผิดลองถูกด้วยตนเอง ผู้ปฏิบัติ จึงมอบตัวแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า และพระอาจารย์ดังที่กล่าวไว้ในคัมภีร์วิสุทธิมรรคว่า “กุลบุตรผู้เริ่มบำเพ็ญเพียร เข้าไปหากัลยาณมิตรผู้บอกกัมมัฏฐาน จึง ถวายตัวแด่พระพุทธเจ้าหรืออาจารย์ เป็นผู้มีอัธยาศัยถึงพร้อม เป็นผู้มีอธิมุตติ (ความตั้งใจ) ถึงพร้อมแล้วจึงขอกัมมัฏฐาน” ในการถวายตนนั้น ควรถวายตนด้วยคำว่า “อิมาห์ ภควา อตฺตภาว์ ตุมหาก ปริจจซามิ” ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า ข้าพระพุทธเจ้า ขอสละอัตภาพนี้แด่พระองค์ “อิมาห์ ภนฺเต อตฺตภาว์ ตุมหาก ปริจฺจชามิ” ข้าแต่อาจารย์ผู้เจริญ ข้าพเจ้าขอสละอัตภาพนี้แก่ท่าน พระเทพวิสุทธิกวี, การพัฒนาจิต, (กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย), 2543 หน้า 61 80 DOU สมาธิ 5 ห ลั ก ส ม ก วิ ปั ส ส น า ก ม ม ฏ ฐ า น