การรักษาศีลและวิรัติในพระพุทธศาสนา : หน้า 27/205

27 วิรัติ พระมหาสุวิทย์ วิชเชสโก ป.ธ.๙ แม้ว่าศีลจะเป็นสิ่งที่มีอยู่แล้วโดยธรรมชาติของมนุษย์ ก็ตาม แต่การจะได้ชื่อว่าเป็นผู้รักษาศีลนั้น ย่อมมิใช่เพียง แค่การที่ไม่ทําความชั่วเท่านั้น เพราะบางคนที่ยังไม่ทําความ ชั่ว อาจเป็นเพราะยังไม่มีโอกาสที่จะทำ เช่น นักโทษที่ถูก กักขังไว้ ไม่มีโอกาสไปเบียดเบียนใคร ย่อมไม่อาจบอกได้ ว่าเขาเป็นผู้รักษาศีล เพราะศีลนั้นสําคัญที่เจตนา การจะได้ชื่อว่าเป็นผู้ รักษาศีล จึงต้องเริ่มต้นที่ความตั้งใจ และ “ความตั้งใจงด เว้นจากความชั่ว” นี่เองคือความหมายของคำว่า เวรมณี หรือ วิรัติ วิรัติ จึงเป็นสิ่งที่บ่งชี้ถึงการมีศีล บุคคลใดก็ตามจะ ได้ชื่อว่าเป็นผู้มีศีล รักษาศีล ก็ต่อเมื่อมีวิรัติ อย่างหนึ่งอย่าง ใดดังต่อไปนี้ ๑. สมาทานวิรัติ ๒. สัมปัตตะวิรัติ ๓. สมุจเฉทวิรัติ ๑. สมาทานวิรัติ คือความตั้งใจงดเว้นจากบาป เพราะได้สมาทานศีลไว้แล้ว หมายความว่าเราได้ตั้งใจไว้ก่อน ว่าจะรักษาศีล ครั้นไปพบเหตุการณ์ที่ชวนให้ล่วงละเมิดศีล ก็ไม่ยอมให้ศีลขาด ดังสมาทานวิรัติของอุบาสกผู้หนึ่ง