ข้อความต้นฉบับในหน้า
162
ศีล....เป็นที่ตั้งแห่งความดีงาม
ของพญาฉัททันต์ก็พากันเหาะมาจัดการปลงศพอย่างสม
เกียรติ จากนั้นนางพญามหาสุภัททาก็ได้รับแต่งตั้งให้เป็น
หัวหน้าปกครองช้างบริวารสืบต่อไป
ฝ่ายนายพรานใจบาปครั้นได้งดงามแห่งพญาฉัททันต์
สมดังความมุ่งมาดปรารถนาแล้ว ก็รีบรุดมุ่งหน้าเดินทาง
มายังพระบรมมหาราชวัง น้อมนำเอางาช้างที่ตนได้มานั้น
ถวายพระนางสุภัททา ผู้เป็นราชินี
เมื่อพระนางผู้มีจิตใจเต็มไปด้วยความอาฆาต ได้เห็น
งาของพญาฉัททันต์ ผู้เป็นสามีในอดีตก็เกิดความสังเวช
สลดใจเป็นล้นพ้น ถึงกับสิ้นพระชนม์ในทันที
ด้วยพละกำลังอันมหาศาลของพญาฉัททันต์
ย่อม
สามารถปลิดชีพนายพรานได้ในพริบตา แต่การณ์กลับกลาย
เป็นว่า เมื่อพญาฉัททันต์ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องเลือก
ระหว่างการปกป้องรักษางา กับการรักษาศีล พญาฉัททันต์
กลับยอมสละงาอันเป็นที่รักให้แก่นายพราน ด้วยไม่ต้องการ
จะต่อสู้ฆ่าฟันกัน ให้ศีลของตนต้องมีมลทิน เพราะตระหนัก
ดีว่า ศีลเป็นปัจจัยอันสำคัญยิ่งต่อการบรรลุพระสัมมา
สัมโพธิญาณนั่นเอง
เพื่อการรักษาศีล พญาช้างผู้ยิ่งยง ถึงกับยอมลดตัว
ลงให้นายพรานเลื่อยงา ศีลอุปบารมี จึงบังเกิดขึ้นอย่าง
บริสุทธิ์งดงาม