ศีลและความดีในนิทานช้าง : หน้า 160/205

160 ศีล....เป็นที่ตั้งแห่งความดีงาม สามารถลอบทําร้ายพญาฉัททันต์ได้ โดยยิงพญาช้างเข้าที่ ท้องเป็นบาดแผลฉกรรจ์ พญาช้างเมื่อถูกลอบทำร้าย จึงส่งเสียงร้องดังกึกก้อง เป็นสัญญาณขึ้น ๓ ครั้ง เหล่าช้างบริวารพากันวิ่งมาดู พอ รู้ว่าพญาช้างถูกลอบทำร้าย ต่างแยกย้ายกันค้นหาผู้สอบ ทําร้ายเจ้านายของตน ส่วนมหาสุภัททานางช้างผู้ภักดี ยืน สะอื้นไห้ กล่าวคำปลอบใจพญาช้างอยู่ไม่ยอมห่าง พญา ฉัททันต์นั้นเป็นผู้มีปัญญา พิจารณาดูรู้ว่าผู้ลอบทำร้ายต้อง อยู่เบื้องล่าง จึงสามารถลอบยิงเข้าที่ท้องได้ แต่ครั้นพญา ฉัททันต์จะจับตัวคนร้ายในขณะนี้ นางมหาสุภัททาเห็นเข้า ก็คงจะทําร้ายจนถึงตาย พญาช้างจึงออกอุบายให้นางมหา- สุภัททาไปค้นหาคนร้ายเสียในที่ห่างไกล เมื่อนางพญาช้างไปแล้ว พญาฉัททันต์ได้เอาเท้า กระทุ่มดินให้ไม้กระดานกระดกขึ้นมา เมื่อเห็นนายพรานผู้ ลอบทำร้าย จึงถามถึงสาเหตุที่นายพรานกระทำต่อตนเช่น นั้น ครั้นได้ทราบว่านายพรานต้องการงาอันงดงามเปล่งปลั่ง ด้วยรัศมีทั้ง 5 ประการ พญาฉัททันต์ผู้ได้รับความเจ็บปวด แสนสาหัส ก็คิดจะฆ่านายพรานเสียให้ตาย จึงเอางวงล้วง ลงไปในหลุมที่นายพรานแอบซุ่มอยู่ ในขณะนั้นเอง พญาฉัททันต์พลันนึกถึงศีลของตนขึ้น มา อันเป็นปกติวิสัยของพระโพธิสัตว์ย่อมจะสมาทานมั่นคง