ความโลภและกุรุธรรม : หน้า 89/205

กันว่า 89 พระมหาสุวิทย์ วิชเชสโก ป.ธ.๙ “เราไม่พอใจในกุรุธรรมของเราเลย เพราะว่าวันหนึ่ง เราได้เห็นราชรถคันงามของพระราชา เราจึงคิดว่าหากพระ แต่เมื่อ องค์พระราชทานให้ เราจะนั่งรถเที่ยวไปให้สบาย พระองค์พระราชทานให้จริงๆ เราก็ไม่อาจรับได้ ด้วย ละอายใจในความโลภของเราเอง กุรุธรรมของเราคงไม่ บริสุทธิ์เสียแล้ว ท่านจงไปขอจากอำมาตย์ผู้ทำหน้าที่รังวัด เถิด” พราหมณ์รู้สึกศรัทธาในกุรุธรรมของท่านปุโรหิตมาก เมื่อจารึกแล้ว ต่างพากันไปขอพบอำมาตย์ผู้ทำหน้าที่รังวัด ที่ดิน อำมาตย์ก็เป็นอีกผู้หนึ่ง ซึ่งไม่มั่นใจในกุรุธรรมของตน จึงกล่าวว่า “ครั้งหนึ่ง เราไปวัดที่นาในเขตชนบท ระยะที่วัดสิ้น สุดลงตรงรูปพอดี หากเราปักไม้ ไปข้างหน้า เนื้อทีของ หลวงก็จะขาดไป แต่ถ้าเราปักไม้รุ่นเข้ามา เนื้อที่ของพ่อค้า ก็จะขาดไป เราคิดว่าถ้าปูอยู่ในรู เราคงเห็นตัวมันแล้ว จึง ตัดสินใจปักไม้ลงไป ปรากฏว่าได้ยินเสียงร้อง เราได้ทำให้ปู นั้นตาย กุรุธรรมของเราจึงไม่บริสุทธิ์เสียแล้ว ท่านจงไป ขอจากนายสารถีเถิด” พราหมณ์ชื่นชมในกุรุธรรมของอำมาตย์มาก เมื่อ จารึกแล้ว จึงพากันไปหานายสารถี นายสารถีก็มีความกังวล