ข้อความต้นฉบับในหน้า
121
พระมหาสุวิทย์ วิชเชสโก ป.ธ.๙
พระสาคตะ
๑
ในสมัยพุทธกาล เมื่อครั้งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรง
จำพรรษาอยู่ ณ กรุงสาวัตถี ครั้นออกพรรษาพระพุทธองค์
ได้เสด็จไปสู่เจติยชนบท จนกระทั่งมาถึงบ้านภัททวกคาม
เมื่อคนเลี้ยงสัตว์ต่างๆ ตลอดจนชาวนา และคนเดินทาง ได้
แลเห็นพระองค์ ต่างพากันกราบทูลว่า
“ข้าแต่พระองค์ ขอได้โปรดอย่าเสด็จไปสู่ท่าอัมพะเลย
เพราะมีพญานาคตนหนึ่งซึ่งมีพิษร้ายแรง อาศัยอยู่ใกล้
อาศรมชฏิล หากพระองค์เสด็จไป พญานาคนั้นก็จะทํา
อันตรายแก่พระองค์”
พระองค์ทรงทําเป็นไม่ได้ยิน แม้คนเหล่านั้นจะทูล
ห้ามถึง ๓ ครั้ง พระองค์ก็ทรงนิ่งเฉย เสด็จเข้าไปประทับอยู่
ที่ภัททวติกคาม
คราวนั้น พระสาคตะผู้สำเร็จโลกิยฌาน ได้ไปยัง
อาศรมชฎิลที่พญานาคนั้นอาศัยอยู่ ท่านเข้าไปยังโรงบูชาไฟ
แล้ว ปูหญ้าลงรองนั่งท่าสมาธิคู้บัลลังก์ ตั้งกายตรง
เมื่อพญานาคมองเห็นพระสาคตะ ก็รู้สึกขุ่นเคือง
ได้พ่นพิษเข้าใส่ พระสาคตะจึงบันดาลพิษโต้ตอบกำจัดพิษ
พญานาคนั้น พญานาคพ่นไฟสู้อีก พระสาคตะจึงเข้าเตโช-
ดู
พระสูตรและอรรถกถาแปล ฉบับมหามกุฏฯ เล่มที่ ๔ หน้า ๖๓๐