ข้อความต้นฉบับในหน้า
41
พระมหาสุวิทย์ วิชเชสโก ป.ธ.๙
คิดดังนั้นแล้ว จึงมุ่งหน้าสู่อาศรมของพระฤาษี สมา
ทานศีล ๘ นอนข่มราคะอยู่ ณ ที่นั้น
ส่วนงู ได้ออกจากที่อยู่ เที่ยวแสวงหาเหยื่อ จนมาถึง
บริเวณที่ฝูงโคกำลังกินหญ้า เสียงฝีเท้าโคทำให้งูนั้นตกใจ รีบ
เลื้อยหนี หมายจะไปหลบยังจอมปลวก แต่ปรากฏว่าที่จอม
ปลวกนั้น โคเผือกตัวหนึ่ง ซึ่งชาวบ้านถือว่าเป็นโคมงคล
กำลังเอาเขาขวิดดินเล่นอยู่และได้เหยียบถูกงูนั้นเข้า งูโกรธ
ยิ่งนัก จึงกัดโคเผือกจนถึงแก่ความตาย เมื่อชาวบ้านทั้ง
หลายทราบว่า โคเผือกได้ตายเสียแล้ว ก็พากันมาบูชาโคนั้น
ด้วยดอกไม้และของหอมแล้วพากันร้องห่มร้องไห้
เมื่องูเห็นดังนั้นก็เสียใจ คิดว่า “เพราะความโกรธของ
เรา จึงกัดโคนั้นตาย ทำให้ผู้คนทั้งหลายต้องโศกเศร้า หาก
เรายังข่มความโกรธไม่ได้ จะไม่ขอออกไปหากิน”
คิดดังนั้นแล้ว ก็ตรงไปยังอาศรมของพระฤๅษี สมา
ทานศีล ๘ เพื่อข่มความโกรธ
ฝ่ายสุนัขจิ้งจอก ได้ออกไปหาเหยื่อเช่นกัน เมื่อพบช้าง
นอนตายอยู่ ก็ดีใจว่าได้พบอาหารชิ้นใหญ่แล้ว จึงตรงเข้าไป
กัดแทะตามส่วนต่างๆ ก็พบว่าแข็งกระด้างไปเสียหมด ยกเว้น
ตรงส่วนทวารหนักที่อ่อนนุ่ม มันจึงกัดกินด้วยความโลภ
ตั้งหน้าตั้งตาขย้ำเข้าไปเรื่อยๆ จนตัวมันเข้าไปอยู่ในท้องช้าง
เวลาหิวก็กินเนื้อ เวลากระหายก็ดื่มเลือด กินนอนอยู่ในนั้น