เรื่องราวของนางจูฬสุภัททา : หน้า 157/205

157 พระมหาสุวิทย์ วิชเชสโก ป.ธ.๙ กะพองให้เกษรร่วงหล่น แล้วส่งให้นางมหาสุภัททาผู้เป็นเชษฐ ภรรยา นางจูฬสุภัททาได้เห็นเช่นนั้น พลันเกิดความน้อยใจ สะอื้นในทรวง ได้รับความชอกช้ำระกำาใจอีกครั้งหนึ่ง อยู่มาวันหนึ่ง พญาฉัททันต์ได้นำเอาผลมะซางและ เผือกซึ่งปรุงด้วยน้ำผึ้ง น้อมเข้าไปถวายแด่พระปัจเจกพุทธเจ้า ด้วยความเลื่อมใส ในขณะที่นางจุฬสุภัททา ผู้มีดวงฤดีซอกช้ำ มานาน ก็กราบกรานถวายผลไม้แด่พระปัจเจกพุทธเจ้า แล้ว ตั้งความปรารถนาในใจว่า “ด้วยเดชะแห่งทานนี้ เมื่อข้าตายไปแล้ว ขอให้ได้ เกิดเป็นมนุษย์ เป็นเจ้าหญิงแห่งพระเจ้ามัททราช มีนามว่า สุภัททา เมื่อเจริญวัยขอให้ได้เป็นอัครมเหสี เป็นที่โปรดปราน ของพระเจ้าแผ่นดิน จนสามารถทำอะไรได้ตามชอบใจ และ สามารถทูลขอให้พระเจ้าแผ่นดินใช้ให้นายพรานมายิงช้างนี้ ให้ตาย แล้วนำเอางาที่เปล่งปลั่งด้วยรัศมีทั้ง 5 นี้มาให้ได้” นับแต่นั้นมา นางจูฬสุภัททาได้อดอาหารไม่ยอมบริโภค สิ่งใดทั้งสิ้น ในไม่ช้านางก็ถึงแก่ความตาย และได้ไปเกิดเป็น ราชกุมารีในขัตติยตระกูล เมื่อเจริญวัยนางได้เป็นอัครมเหสี แห่งพระมหากษัตริย์ ณ พระนครพาราณสี เป็นที่รักใคร่ โปรดปราน ทั้งได้ญาณเครื่องระลึกชาติหนหลัง พระนาง จึงทรงดำริว่า “ความปรารถนาของเราสำเร็จแล้ว คราวนี้เราจะเอา