เรื่องของแพะแห่งพาราณสี : หน้า 103/205

103 พระมหาสุวิทย์ วิชเชสโก ป.ธ.๙ พาราณสี มีพราหมณ์ผู้หนึ่งซึ่งเป็นอาจารย์ที่มีชื่อเสียง มี ความคิดที่จะบวงสรวงดวงวิญญาณของผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว โดยใช้แพะเป็นเครื่องสังเวย พราหมณ์ผู้นั้นจึงได้ให้เหล่าศิษย์ไปจัดหาแพะมาตัว หนึ่ง แล้วสั่งว่า “พวกท่านจงนำแพะตัวนี้ ไปตกแต่งประ ดับประดาให้ดี" พวกศิษย์รับคำ แล้วนำแพะไปอาบน้ำยังแม่น้ำ หลัง จากประดับตกแต่งแพะนั้นดีแล้ว ก็ปล่อยให้แพะยืนพักอยู่ ริมฝั่งแม่น้ำา ขณะที่ยืนอยู่นั้น แพะได้ระลึกชาติเห็นกรรมเก่าของ ตน ที่ทำให้ต้องมาทนทุกข์ถึงเพียงนี้ และเมื่อรู้ว่า วันนี้ตน จะพ้นจากความทุกข์นั้นแล้ว จึงเกิดความดีใจ หัวเราะขึ้น มาเสียงดังลั่น แต่แล้วเมื่อกลับคิดว่า หากพราหมณ์ฆ่าตน พราหมณ์ย่อมจะต้องได้รับความทุกข์ เช่นที่ตนเคยรับมา คิด แล้วรู้สึกสงสารพราหมณ์นั้น จึงร้องไห้ออกมาด้วยเสียงอัน ดัง ศิษย์ของพราหมณ์ได้เห็นดังนั้น จึงถามแพะว่า “เพื่อนเอ๋ย เหตุใดท่านจึงหัวเราะ แล้วกลับร้องไห้” แพะตอบว่า “เมื่อกลับถึงสำนักอาจารย์ของท่าน แล้ว ค่อยถามเรา”