ช่างทองผู้เป็นที่รัก : หน้า 111/205

ทองว่า 111 พระมหาสุวิทย์ วิชเชสโก ป.ธ.๙ “หากท่านได้เห็นเพียงแค่ข้อมือ และข้อเท้าของลูกเรา ท่านจะสามารถจัดทำเครื่องประดับได้หรือไม่” “ได้ครับ” ชายหนุ่มรับค่า เศรษฐีจึงสั่งให้คนงาน กั้นฝาผนังระหว่างคนทั้งสอง เจาะช่องเพียงให้มือและเท้าลอดไปได้เท่านั้น ธิดาเศรษฐีจึง เกิดความสงสัยว่า เหตุใดบิดาจึงไม่ให้ช่างทองมาวัดขนาด ทดลองเครื่องประดับเหมือนเช่นเคย หรือจะมีอะไรปิดบังนาง อยู่ นางจึงลอบมองออกไปตามช่องไม้ เมื่อได้เห็นรูปอันงาม ของช่างทองก็หลงใหลรักใคร่ ลงมือเขียนจดหมายทิ้งลง เบื้องหน้าชายหนุ่ม ความว่า “ช่างทองผู้เป็นที่รัก หากท่านมีใจรักใคร่ในตัวเรา ขอจงมาพบเราที่ต้นไม้ใหญ่หลังบ้านในคืนวันนี้เถิด” ช่างทอง อ่านจดหมายด้วยความยินดี เขารอจนเวลา ค้า จึงลอบมานั่งรออยู่บนต้นไม้ใหญ่นั้น แต่ด้วยความตราก ตรกรำงานมาทั้งวัน จึงเกิดอาการง่วงนอน เผลอตัวเอน หลับไปคากิ่งไม้นั่นเอง เมื่อคนในบ้านหลับกันหมดแล้ว ธิดาเศรษฐีจึงแอบ จัดอาหารแล้วออกมาพบกับช่างทอง นางเห็นเขาหลับสนิท จะปลุกให้ตื่นก็เกรงต่อความเชื่อที่ว่า ผู้ใดปลูกคนอื่นให้ตื่นขึ้น จากการนอนหลับ ผู้นั้นจะได้รับบาปตกนรกนานถึงหนึ่งกัป