ศีลและกรรมในความเข้าใจของพราหมณ์ : หน้า 104/205

104 ศีล....เป็นที่ตั้งแห่งความดีงาม ศิษย์ของพราหมณ์นำแพะกลับไปยังสำนัก พร้อมทั้ง เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ให้กับพราหมณ์ผู้เป็นอาจารย์ฟัง พราหมณ์จึงถามแพะว่า “นี่ท่าน เพราะเหตุใดท่าน จึงหัวเราะ และเหตุใดท่านจึงร้องไห้” แพะได้หวนระลึกถึงกรรมที่ตนเคยกระทำไว้ แล้วตอบ ว่า “ท่านพราหมณ์ เมื่อก่อนเราก็เป็นพราหมณ์เช่นท่าน เรา ได้ฆ่าแพะตัวหนึ่งเพื่อเป็นเครื่องสังเวย ในการบวงสรวงดวง วิญญาณ และเพราะการฆ่าแพะเพียงตัวเดียวนั้น ทำให้เรา ต้องถูกตัดศีรษะมาแล้วถึง ๔๙๙ ชาติ และชาตินี้ คือ ชาติที่ ๕๐๐ จะเป็นชาติสุดท้ายแล้วที่เราจะถูกตัดศีรษะ เราเกิดความ ดีใจ ที่จะพ้นจากความทุกข์นี้เสียที เราจึงหัวเราะขึ้นมา แต่ ที่ร้องไห้นั้นเป็นเพราะเราสงสารท่าน ถ้าหากท่านฆ่าเรา ท่าน ก็จะต้องทนทุกข์ ด้วยการถูกตัดศีรษะไปถึง ๕๐๐ ชาติ เช่น เดียวกับที่เราเคยเป็นมา เมื่อได้ฟังดังนั้น พราหมณ์จึงกล่าวกับแพะว่า “ท่านอย่ากลัวเลย เราจะไม่ฆ่าท่าน” แต่แพะกลับกล่าวว่า “พราหมณ์ ไม่ว่าท่านจะฆ่าหรือ ไม่ฆ่าเรา วันนี้เราก็ไม่อาจพ้นจากความตายไปได้” พราหมณ์จึงกล่าวต่อไปว่า “ท่านอย่ากลัวเลย เราจะ คอยติดตามคุ้มครองท่าน