ความดีงามและศีลในพระพุทธศาสนา : หน้า 142/205

142 ศีล...เป็นที่ตั้งแห่งความดีงาม “ในโลกนี้ ย่อมไม่มีที่ลับแก่ผู้กระทำบาป ต้นไม้ที่เกิดในป่า ยังมีคนเห็น คนพาลย่อมสำคัญผิด คิดว่าบาปนั้นเป็นความลับ ข้าพเจ้าย่อมไม่เห็นที่ลับ แม้ที่ว่างเปล่าก็ไม่มี ในที่ใดว่างเปล่า ถึงแม้ข้าพเจ้าจะไม่เห็นใคร ที่นั้นย่อมไม่ว่างเปล่าจากตัวข้าพเจ้า” เมื่ออาจารย์ได้ฟังดังนั้น ก็เกิดความรู้สึกเลื่อมใสในพระ โพธิสัตว์ยิ่งนัก จึงกล่าวกับพระโพธิสัตว์ว่า “ดูก่อนพ่อ ในเรือนของเราไม่มีทรัพย์สินอะไร แต่เรา มีความประสงค์จะมอบธิดาของเราให้แก่ผู้ที่สมบูรณ์ด้วยศีล เราต้องการทดสอบมาณพทั้งหลาย จึงได้ทำอย่างนี้ และ ธิดาของเราเหมาะสมกับท่านเท่านั้น” อาจารย์ได้ประดับตกแต่งธิดามอบให้แก่พระโพธิสัตว์ พร้อมทั้งกล่าวกับมาณพทั้งหลายว่า “สิ่งของที่พวกเธอได้ นำมา จงนำกลับไปคืนยังเรือนของพวกเธอเถิด” ครั้นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแสดงพระธรรมเทศนานี้ จบลง ภิกษุเหล่านั้นจึงเกิดความละอายและเกรงกลัวบาป อกุศล ต่างรักษาสติอยู่ในธรรม จนกระทั่งจิตเป็นสมาธิ พระ สัมมาสัมพุทธเจ้าทรงทราบว่าจิตของภิกษุเหล่านั้นเป็นสมาธิ ดีแล้วจึงทรงประกาศอริยสัจ ในเวลาจบอริยสัจนั่นเอง ภิกษุ ทั้ง ๕๐๐ รูปได้บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์