ศีลและความดีงาม : หน้า 184/205

184 ศีล...เป็นที่ตั้งแห่งความดีงาม อปฺปมตฺโต อยู๋ คนฺโธ ยุวาย์ ตครจนทนี โย จ สีลวต๋ คนฺโธ วาติ เทเวสุ อุตฺตโม. (๒๕/๑๔) กลิ่นกฤษณาและกลิ่นจันทน์ยังหอมน้อยกว่า กลิ่นหอมของผู้มีศีล ซึ่งหอมฟุ้งขจรไกล ถึงปวงเทพไท้เทวา น ปุปุผคนฺโธ ปฏิวาตเมติ น จนฺทน์ ตครมลุลิกา วา สตญฺจ คนฺโธ ปฏิวาตเมติ สพฺพา ทิสา สมฺปุริโส ปวายติ (๒๕/๑๔) กลิ่นหอมของมวลบุปผา ทั้งจันทน์ กฤษณา มะลิ มิอาจทวนลมได้ แต่กลิ่นหอม(แห่งศีล) ของสัตบุรุษ ย่อมหอมทวนลมไปในทุกทิศ เตสํ สมฺปนฺนสีลานํ อปปมาทวิหาริย์ สมมปัญญา วิมุตฺตานํ มาโร มคฺค น วินฺทติ (๒๕/๑๔) มารย่อมค้นไม่พบวิถีทางของท่านผู้มีศีล ผู้อยู่ด้วยความไม่ประมาท ผู้หลุดพ้นจากอาสวะกิเลสเพราะรู้ชอบ น อตฺตเหตุ น ปรสฺส เหตุ น ปุตฺตมิจฺเฉ น ธนํ น รฏฐ์ น อิจฺเฉยฺย อธมฺเมน สมิทฺธิมตฺตโน ส สีลวา ปญฺญฺวา ธมฺมิโก สิยา, (๒๕/๑๖) บัณฑิตไม่ควรทำชั่ว เพราะเห็นแก่ตัว หรือเห็นแก่คนอื่น ไม่ควร ปรารถนาบุตร ทรัพย์ แว่นแคว้น หรือความสำเร็จแก่ตน โดยทางที่ไม่ ชอบธรรม ควรมีศีล มีปัญญา มั่นอยู่ในธรรม