การรักษาศีลและวิรัติในพระพุทธศาสนา : หน้า 31/205

31 พระมหาสุวิทย์ วิชเชสโก ป.ธ.๙ ๓. สมุจเฉทวิรัติ คือ การงดเว้นจากบาปได้อย่าง เด็ดขาด เป็นวิรัติของพระอริยเจ้า ซึ่งละกิเลส คือความ โลภ โกรธ หลง ได้แล้ว เมื่อใจท่านปราศจากกิเลสที่เป็น เหตุให้ทําความชั่ว จึงไม่มีการผิดศีลอย่างแน่นอน เรียกอีก ชื่อหนึ่งว่า เสตุฆาตวิรัติ จะเห็นว่าวิรัตินั้นเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง เพราะการกระทำ ใดๆ ก็ตาม หากปราศจากความตั้งใจมุ่งมั่นแล้ว การกระทำ นั้นๆ ย่อมไม่หนักแน่นมั่นคง พร้อมจะแปรเปลี่ยนอยู่เรื่อย ไป ดังนั้น แม้จะยังไม่ได้ทำความชั่วขึ้นก็ตาม แต่ถ้าหาก ไม่มีวิรัติ ก็ไม่จัดว่าเป็นการรักษาศีล ศีล เป็นมหาทาน ในขณะที่ใครคนหนึ่งรักษาศีล ทุกชีวิตจะได้รับประ โยชน์อันมหาศาลทันที เช่น ୭ เมื่อเรารักษาศีลข้อที่ คือ ไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ย่อม ได้ชื่อว่าให้ชีวิต ให้ความปลอดภัยแก่ชีวิตของสรรพสัตว์ ทั้งหลาย เป็นการให้สิ่งที่สูงค่ายิ่งกว่าทรัพย์ใดๆ เมื่อเรารักษาศีลข้อที่ ๒ คือ ไม่ลักทรัพย์ ย่อมได้ชื่อ ว่าให้ความปลอดภัยแก่ทรัพย์สินของผู้อื่น เป็นการให้ฐานะ ความเป็นอยู่อันมั่นคง