อธิบายบาลีไวยากรณ์: ปัจจัยและสัพพนาม : หน้า 116/118

ประโยค - อธิบายบาลีไวยากรณ์ นามและอัพยยศัพท์ - หน้าที่ 114 ๓. ปัจจัยทั้ง ๒ คือ ทา, ทาน, รหิ, ธนา, ทาจน์, ชุช, ชุชุ พวกนี้สำหรับลงต่อท้ายสัพพนามอย่างเดียว เมื่อต่อท้ายเข้าแล้ว ใช้ เป็นเครื่องหมายสัตตมีวิภัตติ ปัจจัยพวกนี้ ท่านกำหนดให้ลงในกาลคือ ให้ใช้เป็นเครื่องหมายบอกเวลาอย่างเดียว ศัพท์ที่ประกอบ ด้วยปัจจัย ๒ ตัวนี้ ทางสัมพันธ์เรียกว่า [กาลสัตตมี] ทั้งนั้น ดัง อุทาหรณ์ต่อไปนี้ :- ศัพท์เดิม ปัจจัย รูปสำเร็จ แปลว่า สพฺพ ทา สพฺพทา สพฺพ ทา สทา เอก ทา เอกทา ในกาลทั้งปวง ในกาลทั้งปวง, ทุกเมื่อ ในกาลหนึ่ง, บางที ย ทา ยทา ในกาลใด, เมื่อใด ต ทา ทา ในกาลนั้น, เมื่อนั้น ทา กทา ในกาลไร, เมื่อไร ทา กทาจิ ในกาลไหน ๆ, บางคราว อิม ทานิ อิทานิ ในกาลนี้ อิม รห เอตรหิ ในกาลนี้, เดี๋ยวนี้ รหิ กรหงิ ในกาลไหนๆ, บางคราว อิม ธนา อธนา ในกาลนี้ เมื่อกี้ กิ ทาจน์ กุทาจน์ ในกาลไหน