อธิบายบาลีไวรวณี และกริยะกิตติ : หน้า 20/121

ประโยค - อธิบายบาลีไวรวณี นามกิตติ และกริยะกิตติ - หน้า 19 ปู่ลังค์ เป็น สมุฏปโณ เช่น ภิกษุ (ภิญ) หรือ ยาโณ (ยาคน) เป็นต้น ส่วนรูปวิเคราะห์ตามรูปเดิม สาระนี้ ถ้าเป็นกัตตรุ ท่านบัญญัติให้เปล่า ว่า "เป็นใหม่-" ถ้าเป็นคำรบรูปเปล่า ว่า "เป็นที่ อันเขา-" และพึงสังเกตในสาระนี้จะต้องมีสพบานคือ "อดุตส" ซึ่งมีรูปเป็นสวดติวิตติว่า "แก่" ตามหลังจีรในรูป วิเคราะห์สมอไป ซึ่งจะขาดเสียมิได้ อปาทนาสานะ สาระนี้เป็นสาระที่กล่าวถึงสิ่งที่ปรากฏจากไป คือผู้ทำปรากฏ สิ่งใดไปกล่าวสิ่งนั้น เช่นว่าจากบ้านสู่วัด หรือไปวัด สู่บ้าน คำว่า จากบ่าย หรือจากวัด หมายถึงสิ่งที่เขาปรากฏจากไป สาระที่กล่าวถึงสิ่งที่เขาปรากฏไปเช่นนี้แหละ เรียกว่า อปาทนาสานะ เช่น อ. ในแบบว่า ปฏิสสุโร (แดนช้อนออกแห่งมี) หมายถึงกาย ของเทวดาจำพวกหนึ่ง ซึ่งมีรัศมีช้อนออก, ปฏโว (แดนเกิดก่อน) หมายถึงนัตถ์ ซึ่งเป็นต้นเดิมของแม่น้ำ คือ แม่น้ำอ้อมเกิดจากนัตถ์ นั่น ภมิ (แดนกลัว) หมายถึงจีง ซึ่งเป็นแดนให้เกิดความกลัว ของมนุษย์ผู้นั้น ปฏสโล มูลเดิมจากาปา (รัศมี) หน้าตา สรุ ธาตุในความ ชาน อ ปัญจ ลบ อา ที่ ปา เสียแล้วซ้อน สุเพราะมี ส อย่าหลัง แถกูออกตั้ง ว่า ปา สรติ ออุตมฯ ปฏสโล (เทวกาโย) รัศมีอ้อมร้อนออก จากกายแห่งเทวานั้น เหตุนั้น (เอโส เทวาโย)