การพัฒนาจิตใจและความกตัญญูต่อมารดา : หน้า 115/280

พระภาวนาวิริยคุณ (ทัตติวิโรจน์) การที่มิราดของเรามีข้อบกพร่อง ก็เพราะท่านยังมีมิจฉาอยู่ จึงมีเชื่อมิจฉาทิฏฐิในใจ ดังนั้นตัวเราในฐานะมตร จึงไม่ควรถือเอาข้อบกพร่องของท่านมาเป็นเรื่องน้อยอกน้อยใจ โกรธเคือง ท่าน หรือดำเนินติเตียนท่าน แต่ควรถือเอาความบกพร่องของท่านมาสอนใจเรา เมื่อถึงคราวที่เราอยู่ในฐานะมรรคาด (หรืออดิตา) บางว่า เราจะไม่อมหักความบกพร่องเช่นนั้นเกิดขึ้นเลย ซึ่งกว่านั้น ต้องถือเป็นหน้าที่ของบุตรที่ต้องตอบแทนพระคุณมารดาของตน อย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ และการช่วยขจัดมิจฉาให้สิ้นไปจากใจของท่าน ก็ถือว่าเป็นการทดแทนพระคุณมารดาที่สำคัญยิ่งประการหนึ่ง บุคคลที่ทำได้เช่นนี้แสดงว่าจิตใจได้พัฒนาความรับผิดชอบขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง บุคคลที่มีสภาพใจอ่อนด้วยความกตัญญูกตเวทีต่อมารดาของตนเช่นนี้ชื่อว่ามีความเห็นถูกเป็น "สัมมากิฐิ" ในทางกลับกัน บุคคลที่ถือโทษโกรธเคืองมารดา คอยจับผิดมารดาของตนด้วยเรื่องต่างๆ ไม่แสดงความกตัญญูกตเวทีต่อมารดาของตน ก็เพราะจิตใจของเขามีมฉาวด้วยอำนาจลเสบุคคลประเภทนี้ ชื่อว่ามีความเห็นผิดเป็น "มิจฉาทิฐิ"