ความโลภและความหวังในพระธรรม : หน้า 195/280

พระภาวนาวิริยคุณ (ทัตติวิโร จิกขุ) เรื่องที่ ๒ ความโลภและความหวัง ทำให้คนเราไร้ความสำเหนียกรับผิดชอบ มะยั้นนั้น พระบรมศาสดา เสด็จประทับ ณ พระวิหาร เซเด วันนครสาวติ มีพ่อค้าเถื่อนกลุ่มหนึ่ง ก่อนจะไปค้าขายได้ถวายนำหวนแก่มะยั้นบรมศาสดา ทูลขอพร แล้วก็ออกเดินทางไปกับกองเกวียน ๕๐๐ เล่ม ขณะเดินทางได้ลงทางไปถึงแดนกันดาร ขาดน้ำขาดอาหาร ครั้นเห็นต้นไทรต้นหนึ่ง ซึ่งพญานาคมยึดครองอยู่ แต่พ่อค้าไม่รู้ จึงปลดเกวียนเข้าสำนักในต้นไทรนั้น ครั้นสังเกตเห็นไทรมีใบเขียวชุ่ม เสมือนอิ่มอุ้มด้วยน้ำ พวกพ่อค้าคิดว่าจะได้ดั่งจากกิ่งไทรนั้น ครั้นแล้วพ่อค้าหนึ่งก็ขึ้นไปดึงกิ่งไทรด้านตะวันออกขาดลง ปรากฏว่ามีน้ำไหลพรั่งพรูออกมาเสมือนเป็นท่อน้ำขนาดลำาตาล เหล่าพ่อค้าจึงได้อาศัยน้ำนี้อาบกินกันอย่างสบายใจ ครั้นแล้วจึงพากันไปดึงกิ่งไทรด้านทิศได้ ด้วยหวังจะได้พบสิ่งอัศจรรย์อีก ในทันทีที่จึงไม้ขาดออก ก็ปรากฏโขนาทหารเลิศรสต่างชนิด พุ่งพรวดมาจากรอยตัดนั้น ทำให้ทุกคนได้รับโทษอาการกันอย่างอึมหน้าสำราญ