อบายมุขในพระพุทธศาสนา : หน้า 168/280

อบายมุข คืออะไร ได้อธิบายคำว่า "อบายมุข" ไว้ครั้งหนึ่งแล้วในเรื่องเกี่ยวกับวิบากของกรรมดีและกรรมชั่วว่า หมายถึง "ปากทางแห่งความชิบหาย" ในพระพุทธศาสนาแบ่งอบายมุขออกเป็น 6 ประเภทใหญ่ คือ ๑) การติดสุรามึน ร่วมทั้งสิ่งเสพติดประเภทต่างๆ ๒) การชอบเที่ยวกลางคืน ๓) การติดการดูการละเล่น ๔) การติดการพนัน ๕) การคบคนชั่วเป็นมิตร ๖) การเกียจคร้านในการทำงาน ทำไมอบายมุขจึงเป็นทางแห่งความชิบหาย แท้ที่จริงแล้วอบายมุขแต่ละอย่างหาดูคุณไม่ได้เลย มีแตะจะก่อให้เกิดโทษภัยมากมายแก่คนเรา พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงแสดงโทษของอบายมุขที่จะเกิดขึ้นกับบุคคลที่เสพคุหรือเกี่ยวข้องไว้โดยน้อยประเภทละ 6 ประการ พอเป็นตัวอย่างดังนี้ *สงขลากสูตร ท.ปา มก. ๑๖/๒๗๙/๔๘-๔๙