วิบากแห่งกรรมปาฏิหาริย์ : หน้า 156/280

เฟ่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า อันยังผลให้วิธีสิริวิถของพระนางเปลี่ยนแปลงเป็นความรุ่งเรืองราวปฏิหาริย์ เรื่องที่ ๒ วิบากแห่งกรรมปาฏิหาริย์ ในสมัยพุทธกาล มีอุบาสกผู้บรรลุโสดาบันต์ผลคนหนึ่ง ชื่อมหากาล อุบาสกมหากาลนั้นรั้วรื้อรักษาอุโบสถศิลเดือนละ ๘ วันในวันที่รั้วอุโบสศิล เขาจะฟังธรรมตลอดทั้งคืน ณ เชตวันมหาวิหาร คืนหนึ่ง พวกโจรเข้าไปขโมยทรัพย์ในบ้านหลังหนึ่ง ครั้งเมื่อเจ้าของบ้านตื่นขึ้น พวกโจรก็เกิดระเจิดระเจิงกันไป คนละทิศละทาง เมื่อเห็นเจ้าของบ้านออกติดตามใกล้ชิด โจรบางคนก็ทิ้งทรัพย์สินของไว แล้วหนีไปแต่ตัว โจรคนหนึ่งหนีมาทางสระโบกขรณีหน้าเชตุวันมหาวิหาร ทิ้งของไว้แล้วรีบหนีไป ครั้นรุ่งเช้า อุบาสกมหากลากออกมาจากวิหาร จึงแวะล้างหน้าที่ริมสระโบกขรณี กลุ่มคนที่ติดตามโจรมา พบหอของใกล้ ๆ กับที่มหากาลกำลังล้างหน้าอยู่ เข้าใจวามหากาลเป็นโจร จึงทุบตีจนตาย บรรดากิฬาหนุ่มและสามเณรที่ออกมาดักน้ำในตอนเชา เห็นมหากาลนอนตายอยู่ จึงกลับไปกราบบูชาพระบรมศาสดาว่า “มหากาลตายโดยไม่สมควรเลย”