พระภาวนาวิริยคุณ (ทัตติวังโส ภิกขุ) : หน้า 139/280

พระภาวนาวิริยคุณ (ทัตติวังโส ภิกขุ) การที่คนเราจะศึกษาหลักธรรมต่างๆ ให้เข้าใจ และปฏิบัติตนให้ถูกต้องได้นั้น จำเป็นต้องมีครูบาอาจารย์เป็นกัลยาณมิตรข้างล่างให้ แม้ในปัจจุบัน พระสัมมาสัมพุทธเจ้า และเหล่าพระอรหันต์ผู้เป็นพุทธสาวกใกล้สิดจะเข้าสิพพานไปนานแล้วก็ตาม แต่สมณะพราหมณ์ซึ่งเป็นศาสนาทายาท และเป็นผู้ประกติฏิบัติชอบ ชนิดทำให้แจ้งโลกนี้โลกหน้าด้วยปัญญาอันยิ่งเองในระดับหนึ่ง แล้วสอนผู้อื่นให้แจ้งตาม ก็ยังพอมีอยู่เสมอ ตราบใดที่พระพุทธศาสนายังดำรงอยู่ ยังไม่สูญไปจากโลก เพียงแต่เราจะต้องพยายามขวนขวายแสวงหาท่านให้พบเท่านั้น ในคัมภีร์พระพุทธศาสนาลัยว่า มีผู้คนจำนวนมากมีปัญญามิดบอดด้วยอำนาจกสิณในกมลสันดาน เห็นว่าสิ่งอย่างไรๆ ย่อมไม่มีสมุนพราหมณ์ผู้ประพฤติปฏิบัติชอบ ชนิดที่ทำให้แจ้งโลกนี้โลกหน้าด้วยปัญญาอันยิ่งเอง แล้วสอนผู้อื่นให้แจ้งตามอีกแล้ว ผู้นเหล่านี้จึงไม่เชื่อเรื่องนรถ สวรรค์ เรื่องโลกนี้โลกหน้า และเรื่องกฎแห่งกรรม ความเห็นผิดของพวกเขาจึงว่าเป็น “มิจฉาทิฎฐิ” ในทางกลับกัน กลุ่มบัณฑิตเห็นว่ามนพราหมณ์ผู้ประพฤติปฏิบัติชอบ และมีคุณสมบัติดังกล่าวแล้วมีอยู่จริง ความเห็นถูกของพวกเขาจัดว่าเป็น “สัมมาทิฎฐิ”