โครงการบรรเทาสาธารณภัยหนองอ่อน ๑ ล้านคน : หน้า 17/164

โครงการบรรเทาสาธารณภัยหนองอ่อน ๑ ล้านคน "นางผู้ดูเจริญ เจ้าพออะไร? มารดาบิดาของเจ้าหนี้ฉันแล้วพิงภาระกรรมนี้อย่างต่าง ๆ ฉันไม่อนุไปในนั้นได้" นางแม่อ่อนอนแล้ว ๆ เล่า ๆ เมื่อไม่ได้ความยินยอม ในเวลาที่สามมื่นไปเป่า จึงเรียกคนผู้คงเคยถามว่า "ถ้ามาไม่เห็นฉัน จักกมว้า ว่าจะไปไหน? พวกท่านพึงบอกความที่ฉันไปสู่เรือนแห่งตระกูลของคน" ดังนี้แล้วก็ปิดประตูเรือนหลีกไป ฝ่ายสามีมีมาแล้ว ไม่เห็นภรรยานิ่งถามคนคุ้นเคย ฟังเรื่องนั้นแล้ว ก็ติดตามไปด้วยคิดว่า "จัดให้นางกลับ" พบงานแล้วแม้จะอ่อนอนมีประการต่าง ๆ ก็อาจให้นางกลับไปได้ ที่นี้ มามีมัชชาดของนางปันป่วนแล้วในกี่แห่งหนึ่ง นางเข้าไปน่าระหว่างพุ่มไม่พุ่มหนึ่งพูดว่า "นาย มามีมัชชาดของฉันว่า "เราพึงไปสู่เรือนแห่งตระกูลเพื่อประโยชน์ใด, ประโยชน์นั้นสำเร็จแล้ว" จึงกลับมาสู่เรือนกับสามี สำเร็จการอยู่กันอีกเทียว สมัยอื่น ครรภ์ของนางตั้งอึ้ออีก. นางเป็นผู้มีอัชฌาส์กแท้วั่งอ่อนวอนสามีโดยยก่นั้นนั่นแล เมื่อไม่ได้ความยินยอม จิ๋มอุฐมุตรด้วยสะเอวสีใส ไปอย่างนั้นนั่นแล้ว แต่ถูกสามนั่นติดตามไปพบแล้ว ก็ไม่ปรารถนาจะกลับ ครั้งนั้น เมื่อชนเหล่านั่นเดินไปอยู่, มาหามอมฉินในโคกเกิดขึ้น. ท้องฟ้าได้มืดอาธรตกลงไม่มีระหว่าคิว แพงเขาอยู่โดยรอบจะทำลายลงด้วยเสียงแพงแห่งเมฆ ในขณะนั้น มามีมัชชาดของนางปันปวนแล้ว. นางเรียกสามมีมากกว่าว่า "นาย มามีมัชชาดของฉันปันปวนแล้ว ฉันไม่อยากจะทนได้, ท่านจงรู้สึกว่าฝันไม่จรินเกิด" "สามีนี้มีดออยู่ในมือ ดูซูขึ้นในนั่น พึ่งพาไม่ซงเกิดอยู่บนอปลวกแห่งหนึ่ง เริ่มจะดัด, ลำดับนั้น คอรพิมมีพิษร้ายกาจเลี้ยงออกจากออมปลวก กัดเขาในขณะนั้นนั่นแล สรีระของเขามีสีเขียวจัดดั่งถุงปลาว่าฟื้นตั้งขึ้นในภายในไม่อยู่อ่อน ล้มลงในที่นั้นเอง ฝ่ายภรรยานี้สวยทุกข้ออย่างหนัก แม้ม่องดูทางมาของเขาอยู่ ก็ได้เห็นเขาเลยจึงคลออดบุรุกรนั้นอีก. ทรากทั้ง ๒ ทนกำลังแหงมและฝนไม่ได้ ครึ่งอึ่งใหล้น. นางอาทรแม้นทั้ง ๒ คนนั้นไว้ระหว่างอูฐ ยืนเท่าในคินด้วยขาและมือทั้ง ๒ ให้รัดัลวไปแล้ว สรีระทั้งสิ้นได้เป็นดังสิโป่นไหมเหลือง เหมือนไม่มีโลหิต. เมื่ออรุณขึ้นนางอุ้มบุตรคนหนึ่งซึ่งมีสีดำจับเนื้อด้วยสะเอว จุบุรนอกนี้ด้วยนิวมืออกว่า" มาเกิด พ่อ, บิดาเจ้ไปโดยทางนี้" ดังนี้แล้ว ก็เดินไปตามทางที่สามไม่ไปเห็นสามนั้น ล้มตายบนอปลวกมีสีเขียววัระค้าง ร้องไหร่พัวว่า "เพราะอัครยาน สามีของเราจึงตัดที่หนทางเปลี้ย" ดังนี้แล้วก็เดินไป.