ข้อความต้นฉบับในหน้า
โครงการบรรซุบาสิกาแก้วหน่ออ่อน ๑ ล้านคน
เมื่อพระราชาทรงฤทุลอย่างนั้นแล้ว พระศาสดาจึงตรัสว่า "มหามิตรรองพระเจ้าปู่ ของมหาพิษ เศษเหตุไร จึงไม่ถึงรองของพระชนก ของมหาพิษ รถของพระชนก ของมหาพิษ ไม่ถึงรถของมหาพิษ ความคร่ำคร่ามาถึง มันแก่ก่อนไม่ชี้เห้นบานนี้ ก็เลยไปไกล ความคร่ำคร่ามันไม่ถึงนี้แล้วล่ะ ? มาหาพิษความจริง ธรรมของสัตบุรุษเท่านั้นไม่มีความชร สัตว์สัตว์ทั้งหลายชื่อว่าไม่ร้าว ไม่มี" ดังนี้ แล้วตรัสพระคาถานี้ว่า
๕. ชีรณิติ วาชราณ สุติตฺตา
อิโก สริรมปิ ชร อุปฺปติ
สตญฺฺฑ ธมมณ โน ชร อุปฺปติ
สนฺโฏ หาว สุกฺวํ ปาปนายฺกํ
"ราชร ทิวัตรดี ยิ่งคร่าได้เลย, อึ้งถึงสิริ ระ ก็ย่อมถึงความคร่า, ธรรมของสัตบุรุษหาเข้าถึงความคร่าไม่, สัตบุรุษทั้งหลายแล ย่อมปราศจากด้วยสัตบุรุษ."
ในเวลาบนเทสนา ชนเป็นอันมากบรรลุยผลทั้งหลาย มีโสภาคติผลเป็นต้น ดังนี้แหละ เรื่องพระนางมัลลิกาเทวิโบ.