ข้อความต้นฉบับในหน้า
โครงการบวชอุบาสกาแก้วหนออ่อน ๑ ล้านคน
ในกลางเทส นางปูณณาฎิษาอยู่ตามเดิมนั่นเอง ดำรงอยู่ในใสผัดผลแล้ว เทศนาได้ประโยชน์แม้แก่บริษัทผู้ประชุมกันแล้ว
วิญญาณสรรเสริญพระศาสดา
พระศาสดา ครั้งทรงทราบกัดกิจด้วยบขนนี้ที่กัลเลิง ซึ่งทำด้วยรำแล้ว ได้สั่งไว้บริหาร
วิญญาณหลาย สนทนากันในโรงธรรมว่า "ผู้มีอายุทั้งหลาย กรรมที่ทำได้ยากอันพระสัมพาม
พุทธเจ้าทรงทำบัดกรี ด้วยขนปุ๋ยซึ่งทำด้วยรำ อันดับปุ๋นฉควทรามแล้ว"
พระศาสดาเสด็จมา ตอตามว่า "ภิกษ์ทั้งหลาย พวกเธออึ่งประมุขกันด้วยถออะไรหนอแล ?
เมื่อภิษุทั้งหลาย กราบทูลว่า "ด้วยเรื่องชื่ออันนี้" ดังนี้แล้ว จึงตรัสว่า "ไม่ใช่ในบันนี้เท่านั้น
ภิกษ์ทั้งหลาย;ถึงในก่อน เราก็บริโภครำซึ่งปุงกันนี้ให้แล้วเหมือนกัน แล้วทรงนำ
อดีตนิชำมา ตสรญาณของสาริโปตุชาดกนี้ ให้พิสดารว่า :-
พระโพธิสัตว์เมื่อจะทูลลอง (ถาม) ลูกม้าสินหนพ้น จึงกล่าวกาคาที่ ๑ ว่า
"เจ้ากินหนูอานเป็นคน เจ้ากินข้าวดั้งและรำ
(มานโด), นี้เป็นอาการดำของเจ้าสาเพระเหตุไร
บัดนี้ เจ้ามิฉัน ?
ลูกม้าสินฟังดังนั้นแล้ว จึงได้กล่าวว่า ๒ กานนอกนี้ว่า
"ในที่ใด ชนทั้งหลาย ไม่รู้จักสัตว์ควรเลือด
โดยชาติต่างใดก็ตาม ท่านมหาพรหมนี เอกโณ
ที่นี่ มีข้าวตังและรำมาก ส่วนท่านแล ย่อมรู้จักข้าวเจ้าว่า ม้าสนใดนี้เป็นม้าสูงสุด
ข้าพเจ้าอยู่ยากท่านผู้จงไม่ฉันรำของท่าน" ดังนี้แล้ว
เรื่องนางปูณณาฎิษา จบ.