ข้อความต้นฉบับในหน้า
โครงการบวงซูบาศกะแก้วหนอ่อน ๑ ล้านคน
บูชมธรรมของภูมิต ๓ รูป
" ภิกษุทั้งหลาย แม้ว่าพวกเธอจะเสวยธรรมอันตนจะทำแล้วเหมือนกัน กีในอดีตต่อ เด็กเลี้ยง
โคนชาวจุฬารานสี เมื่อเลี้ยงโดยอาศัยรา ๙ วัน ในประเทศใกล้กลังแห่งหนึ่ง วันหนึ่ง
เที่ยวเลี้ยงโคแล้วกลับมาพบว่า ใหญ่ตัวหนึ่งจึงได้ตาม เห็นหนูเข้าไปส่องปลอกแห่งหนึ่ง
ก็ช่องแห่งออมปลาวันนี้ มี ๓ ช่อง พวกเด็กปรึกษากันว่า บัดนี้ พวกเราไม่อาจจับได้ พรุ่งนี้จึง
ถ้ามาจับดังนี้แล้ว จึงต่างคนต่างก็เอาถุงไปห่อได้" คนนะกล่าวว่า 'กัปนลกะทั้ง ๓ คนพึงปิดช่องทั้ง
๓ ช่องแล้วหลีกไป ในวันที่รุ่งขึ้นเด็กเหล่านั้นก็ได้ดำถึงเห็นนั้น ต้อนโ๋ไปรในประเทศอื่น ครั้น
ในวันที่ ๓ พาโคกลับมา พบออมปลาว่านั้น กลับได้สติ คิดว่า ว่าเป็นอย่างไรหนอ' จึง
เปิดช่องที่ด่าน ๆ ปิ ปิดแล้ว เหยมดอาลัยในชีวิต เหลือแต่กระดูกและหนังสันคานออกมา เด็ก
เหล่านี้เห็นดังนั้นแล้ว จึงทำความอึดอัดในดูพูดกันว่า 'พวกเราอย่าม่านเลย มันอดเหน็ดตลอด
๓ วัน' จึงลูบหลังเข็นนั้นแล้วปล่อยไป ด้วยกลัวว่า "จงไปตามสบายเถิด." เด็กเหล่านี้ไม่ต้อง
ไหมในนรกก่อน เพราะไม่ได้่าเหน็ด แต่นั่งกัน การจึงดูพูดกันว่าพวกเราอย่าม่านเลย มันอดเหน็ดตลอด
๓ วัน ในภาพ ภิกษุทั้งหลายธรรมนัน พวกเธอเป็นเด็กเลี้ยงโค คนทำไว้แล้วในกาลนั้น."
พระศาสตตกรพากรณ์เป็นปัญหา อันภิกษุ.all นี้ลูบาลแล้ว ๆ ด้วยประการะนี."