โครงการบวงซุบาภิกาแก้วหนออ่อน ๑ ล้านคน : หน้า 59/164

โครงการบวงซุบาภิกาแก้วหนออ่อน ๑ ล้านคน กลั้นน้ำตาไว้ใส่สู่ ๑๒ ปี เพราะเหตุแห่งบำรุงนี้ มีหัวใจเศร้าดั่ง, ประโยชน์อะไรของเราด้วยบำรุงนี้** ตัดความเสน่หาในบรรดาแล้ว บรรลุพระอรหัตผลในวันนั้นนั่นเอง. พวกวิญญาณถวานสมรรเสริญพระพุทธคุณโดยสัมผัสอื่น วิญญาณหลายสนานกันในโรงธรรมว่า "ผู้มีอายุทังกหลาย พระคุณมัสสมและพระธี ผู้สบบูชด้วยอุณโมสอย่างนี้ ถูกพระเทวตัให้บรรายแล้ว ส่วนพระศาสดาเกิดเป็นที่พึ่งของท่านทั้งสองนั้น โอ้ ! น่าศรัทธิ ธรรมดาวพระพุทธเจ้าทั้งหลาย ย่อมเป็นผู้บูชาเรื่อโลก." พระศาสดาเสด็จมาตราสมว่า "ภิกษุทั้งหลาย บัดนี้ พวกเธอ นั่งสนทนากัน ด้วยเรื่องอะไรหนอ?" เมื่อภิกษุเหล่านั้น กราบทูลว่า" ด้วยเรื่องชื่อละ, จึ่งตรัสว่า" ภิกษุทั้งหลาย เราเป็นปัจเจก เป็นที่พึ่งของตนทั้งสองในบัดนี้ก็หาไม่, มันไม่นกก่อน เราได้เป็นที่พึ่งของตนทั้งสองนั้นเหมือนกัน" ดังนี้แล้วจ Omega ห้องสนิทไครชาดา น.๑๑โดยพิศาลว่า:-"เจ้าหรืออื่น พิงจบเนื้อชื่อว่านิโครชผูเดียว อย่าเข้าไปถามเนื้อชื่อว่าสาธา; ความตายในสำนักของเนื้อชื่อว่าสาธา นั่นจะประเสริฐอะไร." ทรงประชุมชาดว่า "เนื้อชื่อว่าสาธาในครั้งนั้น ได้เป็นพระเทวทัต(ในบัดนี้), แม้รัฐบาลเนื้อชื่อว่าสาธา นั้น (ก็) เป็นบริวารของพระเทวทัตนั้นแหละ, แม้เนื้อว่าถึงวา ได้เป็นพระธัน, บุตร ได้เป็นกุมารราสมบ,ส่วนพระยายเนื่องนามว่านิโครช ผู้ไปสละชีวิตแก่แม่ตั๋วมีครรณ์คือเราเอง, เมื่อจะทรงประกาศความที่พระธรรมตรีติดความรักในบุตรแล้วทำที่พึ่งแก่ตนเองแล้ว จึงตรัสว่า "ภิกษุทั้งหลาย เพราะบูคคลอคลั่งอีก น่าจะสมรรรณ์ซึ่บรรรณะนี้เป็นที่ไปในเนื่องหน้าได้, ฉะนั้นนั่นแหละเป็นที่พึ่งของตน, คนอื่นจะทำอะไรได้" ดังนี้แล้ว ตรัสพระคาถานี้ว่า:- ๔. อุตตาห อุตตโน นาโค โก นาโค ปรํ สิโยา อุตตนา คิ สุหนุตน นาโด้ ตลกิ ทูลังกิ "ตนเองเป็นที่พึ่งของตน, บุคคลอื่นใครล่า พิงเป็นที่พึ่งได้ เพราะบุคคล มิติมีฝึกฝนดีแล้ว ย่อมได้ พึ่ง ที่บุคคลได้โดยยาก."