โครงการบำบัดอาการสึกแก้วหนอ่อน ๑ ล้านบาท ธรรมบทที่เกี่ยวกับอุบาสิกา หน้า 120
หน้าที่ 120 / 164

สรุปเนื้อหา

โครงการบำบัดอาการสึกแก้วหนอ่อน เป็นการสนทนาระหว่างอูบิสิกาและภิกษุเกี่ยวกับการบรรลุธรรมและวิธีการบำบัดอาการเสื่อมในชีวิต โดยเน้นที่ปัจจัยภายนอกและภายในที่ส่งผลต่อการปฏิบัติธรรมและการดำเนินชีวิต บทสนทนาดังกล่าวเพิ่มความเข้าใจเกี่ยวกับการบรรลุธรรมและความสำคัญของอินทรีย์ ๕ และการดูแลอัตภาพเพื่อให้บรรลุผลสำเร็จในทางธรรมอย่างมีประสิทธิภาพ และการสนับสนุนการใช้ชีวิตที่มีความสุข โดยยึดมั่นในหลักธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ส่งเสริมให้ผู้คนมีความรู้ความเข้าใจในการพัฒนาตนเอง โดยไม่ละเลยความรับผิดชอบต่อกระบวนการพัฒนานี้.

หัวข้อประเด็น

-โครงการบำบัด
-การบรรลุธรรม
-อินทรีย์ ๕
-ปัจจัยในการปฏิบัติธรรม
-สุขภาพจิต

ข้อความต้นฉบับในหน้า

โครงการบำบัดอาการสึกแก้วหนอ่อน ๑ ล้านบาท อูบิสิกา ท่านเจ้าขา การทำการสาธยายอากา ๑๒ และการเริ่มตั้งความสั้นความเสื่อมใน อัตภาพ ย่อมสมควรแก่พวกท่านเท่านั้น หรืออ่อนสมควรแก่พวกฉันด้วยเล่า ? ภิกษุ มหาอูบิสิกา ธรรมนี้ อันพระผู้มาภาพเจ้าไม่ทรงห้ามแก่ใคร ๆ อูบิสิกา ถ้าอย่างนั้น ขอพวกท่านจงให้อาการ ๑๒ และของบอกการเริ่มตั้งซึ่งความเสื่อม และความเสื่อมในอัตภาพ แก่ฉันบ้าง. ภิกษุ มหาอูบิสิกา ถ้อยนั้น ท่านจงเรียนเอา. แล้วให้เรียนเอาทั้งหมด. วิติกรมสูตร การบรรลุธรรมช้าหรือเร็ว ขึ้นอยู่กับอินทรีย์ ๕ (ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา) ของแต่ละคน ใครทำได้พอดี ถูกส่วนก่อนก็บรรลุธรรมก่อน การปฏิบัติได้สะดวก หรือ ลำบาก ขึ้นอยู่กับ ปัจจัยภายนอก เรียกว่า สัปปายะ ๔ – สถานที่, อาหาร, บุคคล, ธรรมะ ปัจจัยภายใน เรียกว่า อินทรีย์สงฆร ราคะ, โทสะ, โมหะ น้อย, กิเลสในใจน้อย อูบิสิกา บรรลุธรรม3 ผล 3 ก่อนภิกษุ จำเดิมแต่นั้น อูบิสิกานี้ให้ทำการสาธยายซึ่งอากา ๑๒ (และ) เริ่มตั้งใช้มีความสั้นไป และความเสื่อมไปในตน ได้บรรลุธรรม ๑ ผล ก่อนว่ากิยถสานั้นวันนี้. ปฏิสันถาร ๔ และ โลภะอธิษฐานได้มาถึงแก่อูบิสิกนั้นโดยธรรม ณันแล. นางออกจากสุขอันเกิดแต่มรรครและ ผลแล้ว ตราบด้วยทิพพญาณใครครองอยู่ว่า “เมื่อไรก่อนเถอะ ? พระผู้เป็นเจ้าผู้เป็นอุตรของเราจึง บรรลุธรรมนี้” แล้ววิ่ง (ต่อไป) ว่า “พระผู้เป็นเจ้าท่านทั้งหมดยังมีวาระ ยิ่งสาย ยิ่งโกละ ยิ่งมี โมหะ, พระผู้เป็นเจ้าหานั้นนี้ไม่ได้มีคุณธรรมแม้สักว่ามานและวิสาสนาเลย อูปนิสัชชะแห่งพระ อรหัตของพระผู้เป็นเจ้าผู้นั้นผู้นั้นมีอยู่หรือไม่หนอ ?" เห็นว่า "มี" งั้นนี้แล้ว จึงวิ่ง (ต่อไป) ว่า "เสนาสนะเป็นที่สาย จะมาหรือไม่มีหนอ ?" เห็นแม้เสนาสนะเป็นที่สายแล้ว จึงวิ่ง
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More