โครงการบำขอขละสิกาแก้วหน่อยอ่อน 1 ล้านคน : หน้า 126/164

โครงการบำขอขละสิกาแก้วหน่อยอ่อน 1 ล้านคน ๒๑) เรื่องพระพุทธกิจเกื้อ [๔๕] ข้อความเบื้องต้น พระศาสนามีเมื่อร้อยปีในพระเชตวัน ทรงปรารภพระพุทธกิจเกื้อ ศรีพระธรรมเทศนานี้ว่า “โย จ วัสสติ ชีวา” เป็นต้น... อบรมลูกเมื่อเล็กไม่เป็น เติบโตแล้วไม่รู้คุณพ่อแม่ มองว่าพ่อแม่ว่าเป็นภาระให้ความสำคัญในทรัพย์มากกว่าจิตใจ เป็นลูกกตัญญู นางมฤคุมาก ได้ยินว่าในตระกูลหนึ่ง ณ กรุงเทพดี ได้มีบุตร ๓ คนบุตรและธิดา ๑ คนบุตรและธิดา แม้ทั้งหมดนั้นเจริญวัยแล้ว ดำรงอยู่ในเรือนใดก็มีความสุขตามธรรมดาของตน สมียอื่น บิดาของชนนั้นได้กาละแล้ว มหาภูมิรถ ถึงเมื่อสามล่วงลับไปแล้วก็ยังไม่แบ่งทรัพย์ให้แก่บุตรหลายก่อนครั้งนั้นบุตรหลายกล่าวว่า “เมื่อบิดาของฉันล่วงลับไปแล้วประโยชน์อะไรของแม่ด้วยกอทรัพย์ พวกฉันไม่อาจบูรณ์ได้หรือ?” นางฟ้าก้องบุตรเหล่านั้นแล้วก็ นิ่งเสีย ถูกบุตรเหล่านันพูดบ่อยๆ จึงคิดว่า “พวกลูกๆ ถ้าบำรุงเรา ประโยชน์อะไรของเราด้วยกอทรัพย์ส่วนหนึ่ง”ได้แบ่งสมบัติทั้งหมดครึ่งหนึ่งให้ไป ครั้งนั้น โดยกลางวัน๒-๓ วัน ภรรยาย่อภูตรมาณงรากมากกว่าจะเม่นั้นว่าว่า “โอคุณแม่ของพวกเรามีเรือนนี้เท่านั้นเหมือนกันจะให้ ๒ ส่วนว่า บุตรชายคนใหญ่ของเรา” แม่ภรรยาของบุตรทที่เหลือ ก็กล่าวอย่างนั้นเหมือนกัน ตั้งแต่แต่ถือคนใหญ่ก็ก่าว่าจะกะดูกเดียวกันแม่ในเวลาที่นางไปเรือนของธิดาเหล่านั้น นางถูกพูหนิ้ม คิดว่า “ประโยชน์อะไร ด้วยการอยู่ในสำนักของคนเหล่านี้ เราก็เป็นนางภิญญูเป็นอยู่” แล้วไปสำนักของนางภิญญูบรรพชาแล้ว นางภิญญูเหล่านั้นให้นางบรรพชานแล้ว นางได้อุปสมบทแล้วปรฤกษ์ว่าถึงว่า “พุฑุเกิดกิจเกื้อ” นางคิดว่า “เรามาช้าในเวลาเก่าเราไม่ควรเป็นคนประมาณ” จึงท้วงปรฏิบัติแก่นางภิญญูทั้งหลาย คิดว่า “จักทำสมธรรมตลอดคืนยังรุ่ง” จึงเอามือจับเสาต้นหนึ่งที่ภายใต้ปราสาทเดินเวียนเสนานั้นทำสมธรรม