โครงการบำชุบสีกาแก้วหน่อยอ่อน ๑ ล้านคน : หน้า 92/164

โครงการบำชุบสีกาแก้วหน่อยอ่อน ๑ ล้านคน "สหาย ฉันอยากจะลาดผ้าผืนนี้ โดยสังเขปว่าผืนในปราสาทของท่าน ขอท่านช่วยบอกที่ลากแก้ฉัน" นางวิสาขากล่าวว่า "สหาย ถ้าฉันจะแถ่นั้นกว่า" โอกาสไม่มี, ท่านจึงสำคัญว่าไม่ปรารถนา จะให้โอกาสแก่เรา, ท่านจงตรวจดูผืนแห่งปราสาท ๒ ชั้น และห้องพั้นห้องแล้วที่สวนเอาเองเถิด"หญิงสหายค้าน ถือลาผ้า ราคา ๑,๐๐๐ เทียว (เดินตรวจ) ในที่นั้น ๆ ไม่เห็นผ้าที่มีราคาน้อยกว่าผ้าของตนแล้ว ก็ถึงความเสียใจว่า "เราไม่ได้ส่วนบุญในปราสาทนี้" ได้ยืนร้องไห้อยู่แล้วในที่แห่งหนึ่ง. ครั้งนั้น พระอานนทเถระ เห็นหญิงนั้น จึงถามว่า "ร้องไหเพราะเหตุไร?" นางบอกเนื่องความนั้นแล้ว. พระเถรกล่าวว่า "อย่าคิดเลย, เราบกไปที่ลาดให้เก่าแก่ than." "กล่าวแล้วว่า ท่านจงลาดไว้บนได้ ทำเป็นผ้าสีเท้า, ภิญทัลหลาย ล้างเท้าแล้ว เช็ดเท้าผ่านนั้นก่อน จึ่งจึงเข้าไปในห้อง เมื่อเป็นเช่นนั้น ผลเป็นอันมากก็มีมีแก่ท่าน." ได้ยืนว่า ที่นั้นเป็นสถานอันนางวิสาขามีได้กำหนดไว้. นางวิสาขาเปลืองอานในวันฉลองวิหารเสร็จ ในวันแห่งการฉลองวิหารเสร็จ เวลากับ นางวิสาขานั่นอุบุตรหลานแวดล้อมแล้ว คิดว่า "ความปรารถนาใด ๆ อันสมทั้งไว้แล้วในกาลก่อน, ความปรารถนานั้น ๆ ทั้งหมดก็เที่ยว ถึงที่สุดแล้ว." เดินเวียนรอบปราสาท เปลืองอานนี้ด้วยเสียงอันไพร่เพราะ & คาดว่า:- "ความคิดของเราว่า เมื่อไร เราจะถวายปราสาทใหม่ ลาบด้วยปูนขาวและดิน เป็นวิหารทาน" ดังนี้ บริบูรณ์แล้ว. ความคิดของเราว่า เมื่อไร เราจักถวายเต็มตั้งฟูกและหมอนเป็นเสนาสนานต์' ดังนี้ บริบูรณ์แล้ว ความคิดของเราว่า เมื่อไร เราจักถวายกาสกาผ ผสมด้วยเนื้ออันสะอาด เป็น