นิทานเศรษฐีและชายตัดฟืน : หน้า 25/236

นะแล้ว จึงให้บุคคลนำทรัพย์นั้นมาเป็นค่าเครื่องบริโภค คือ ค่าอาหารวันละแสนกว่าบาท รวมทั้งสิ่งต่างๆ ที่เกี่ยวข้องในชีวิต ซึ่งล้วนแต่มีราคาแพงทั้งนั้น ความฟุ่มเฟือยของคนในเศรษฐนี้นั้น เป็นที่รู้กันไปทั่วเมืองพาราณสี ขนาดว่าจะรับประทานอาหาร ยังต้องเชิญให้คนมาดื่มเป็นจำนวนมาก ทั้งนี้เพราะอาหารและอุปกรณ์ทุกอย่างล้วนแต่เป็นของดีมีราคาแพงทั้งสิ้น วันหนึ่ง ชายตัดฟืนมาเที่ยวในเมืองเพื่อมพบเพื่อน เพื่อนก็ขอข่าวให้ทราบ แล้วชวนกันไปดูเศรษฐบริโภค ซึ่งมีคนมุงดูอยู่เป็นจำนวนมากแล้ว ขณะกำลังดูการบริโภคของเศรษฐนี้นั้น เขาเกิดความอยากกินอาหารเช่นนั้นบ้าง ขนาดที่ว่าไม่ได้ยอมตายทีเดียว จึงร้องขออาหารเศรษฐี เศรษฐีไม่ยอมให้ บอกว่า "ถ้าให้ท่าน คนอื่นเขาก็จะขอข้าง อาหารไม่ใช่ราคาเพียงเล็กน้อย มีราคาแพงเป็นแสนเชียวละ" ถึงขนาดนั้น ชายตัดฟืนก็ไม่อาจจะบังคับความอยากในอาหารนั้นได้ จึงบอกเศรษฐีว่า ถ้าไม่ได้ เขาคงต้องตายแน่ เศรษฐีจึงบอกว่า "เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ถ้เจ้าสามารถทำงานให้เราครบ 3 ปีเต็ม เราจะให้อาหารลดหนึ่ง ที่มีความประดิษฐเหมือนกันเลย" ด้วยความอยากบริโภคอาหาร ชายตัดฟืนจึงรับคำ ตั้งแต่นั้นมาเขาจึงได้ชื่อว่า นายตัดติกะ แปลว่ารับจ้างทำงานเพื่ออาหาร ( ) กาหปนะ: มาตราจินสนัสมัยโบราณ ๆ กาหปนะ เท่ากับ 4 บาท