นายพรานวิโสฬะ: เรื่องราวของการให้ธรรมะ : หน้า 196/236

ส่วนผู้ให้ธรรมะได้ชื่อว่าให้สิ่งที่ประเสริฐ ย่อมได้รับสิ่งที่ประเสริฐและบรรลุมรรคผลนิพพานเช่นเดียวกัน ดังนั้นธรรมะจึงให้ผลทั้งแกผู้แสดงและผู้ฟัง ดังเช่น เรื่องของนายพรานวิโสฬะ นายพรานวิโสฬะ (๑) ณ หมู่บ้านหนึ่งในโรหรชนบท ประเทศลังกา มีนายพราน ผู้หนึ่งชื่อ “วิโสฬะ” เขามีอาชีพล่าสัตว์ ทั้งสัตว์บก สัตว์น้ำ สัตว์ปีก เพื่อเป็นอาหาร และนำไปขาย ในเรือนของเขามีเครื่องมือสำหรับสัตว์ต่างๆ เช่น ธนู เขาแสง แห อวน เป็นต้น เขาได้ฆ่าสัตว์ ผูกงดักสัตว์ ปักหลาว และใส่ยาพิษเป็นประจำทุกวัน เขาไม่มีความกรุณาต่อสัตว์ทั้งหลาย มือของเขาขึ้อลเลือดทุกวัน วันหนึ่งเขาหาสัตว์ไม่ได้ เขาคิดว่าราคาจากเนื้อสัตว์แล้ว เขากินข้าวไม่ลงเลย จิ้งหม่ำเข้าเดินไปยังที่ลูกวัวยืนอยู่ ส่งหูให้ลูกวัวกิน เมื่อลูกวัวแลบลิ้นเพื่อกินหญ้า เขาจับลิ้นของลูกวัว ตัดออกน่าไปปิ้งกิน โดยไม่แยะแสเลือดแดงฉานที่ไหลออกจากปากของลูกวัวตัวนั้น ด้วยใจที่บาปหยาบช้าเช่นนี้ พอตกกลางคืนร่างกายของเขารุ่มร้อน ไปทั่ว เจ็บปวดไปทั่วร่างเหมือนถูกแทงด้วยหอก ถูกทุบด้วยสกรรมเหล็ก เขาทนทุกทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็นจนตลอดคืน ครั้นรุ่งเช้าขานายพรานวิโสฬะพยายามหาที่พึ่ง โดยรีบไปที่