ความแค้นและการแก้แค้นของเจ้าชาย : หน้า 142/236

ทรงเหน็ดเหนื่อยมากจึงสั่งให้หยุดรถเพื่อพักสักครู่ เจ้าชายทำตามพระบัญชา พระเจ้าพรหมทัตบรรทมหนุนตักเจ้าชายจนกระทั่งหลับไป ครั้งนั้นเจ้าชายได้นึกถึงเรื่องในอดีตเกิดความแค้นเคืองยิ่งนักจึงค่อยๆ ซักถามออกจากฝึก หมายจะลองปลอบพระชนม์พระเจ้าพรหมทัต ขณะนั้นเองทรงระลึกถึงโอวาทของพระเจ้า ศีรษะดีขึ้นมาได้ว่า “ทิฆาวุ พ่ออย่าเห็นว่ายาวดีกว่าสั้น อย่าเห็นสั้นดีกว่ายาว เรย่อนไม่ระงับด้วยเวร แต่ถ้าวรย่อมระงับได้ด้วยไม่ผูกเวร” ด้วยความเคารพในโอวาทของพระบิดา จึงเก็บดาบไว้ในฝ่าตามเดิม เมื่อคิดถึงความแค้นอีก ก็ได้ชักดาบออกมาอีก แต่แล้วนักถึงคำสั่งของพระบิดาอีก จึงเก็บดาบอีก ทำเช่นนี้ถึง 3 ครั้ง ขณะนั้นพระเจ้าพรหมทัตยังบรรทมอยู่ ได้ทรงสะดุ้งตกพระทัย ตื่นกลัว รีบลุกขึ้นโดยเร็วพลัน เพราะทรงพระสู้น่าวิโรสของพระเจ้าที่ติเตปลงพระชนม์ เจ้าชายจึงรับจิกผมของพระเจ้า พรหมทัตด้วยมือซ้าย ส่วนมือขวาชักดาบออกมา กล่าว่า “ข้าพระองค์คือตีฆาวุขาวภูมิมา โอรสของพระเจ้าติสต์โกส ท่านได้ทำความพินาศไว้กับเรามาก เราจักแก้แค้นแทนพระบิดา พระมารดาของเราในบัดนี้” พระเจ้าพรหมทัตทรงตกพระทัยกลัวมาก ได้ทรงร้องขอ