ความเชื่อและบุญในชีวิต : หน้า 65/236

“ข้าแต่สมิง ท่านจงทำจิตให้ผ่องใสสะอาดหนึ่งเถิด อย่าได้ทำสิ่งที่ฉันทำไว้ดีแล้วให้เสียประโยชน์ไปเลย ฉันได้เนาอาหารมาแต่เช้าตรู่ พอดีมาเจอกับพระสารีบุตรพระธรรมเสนาบดี จึงได้ถวายนส่วนของท่านแต่พระเศียรไปแล้ว และได้ไปหุงมาให้ท่านใหม่จงมาสาย ขอท่านจงเลื่อมใสในบุญเกิด” ฝ่ายนายปุณณะก็มาซ้ำอีกครั้งหนึ่ง เพื่อความแน่ใจ พอได้รับการยืนยันอย่างดีดี พร้อมกับกล่าวว่า “เธอทำดีแล้ว ที่ได้ถวายนาฏตาหารแต่พระสารีบุตรเถเจ้า แม่ตอนเช้านี้เอง ฉันก็ได้ถวายน้ำบ้วนปาก ไม่ชำระฟันแต่นำ เช่นกัน” เขาทั้งสองมีใจเลื่อมใสและเพลิดเพลินในบุญของกันและกัน นายปุณณะพอเกินข้าวเรียบร้อยแล้ว ด้วยความอ่อนเพลียจึงเอาศีษะหนุนตรากรรม แล้วก็หลับไป พอที่ขึ้นมองไปที่ท้องนา เห็นนาที่ตีนไถไร้กลายเป็นสีทองคำ จึงถามรวยด้วยความไม่แน่ใจว่า “ช่วยดูทีเถอะ ว่าที่ฉันเห็นตากลายไปหรือเปล่า ไปดูว่า รอยไถที่ไล้นั้นเป็นทองคำหรือเปล่า” ภรรยาของเขามองเห็นนาที่ได้แล้วเป็นทองคำเหมือนกัน จึงเดินไปดูพร้อมกับหยิบก้อนทองนันต์ฟาดกับที่งอนไล เกิดเสียงดังกังวาน ทำให้รู้ว่า สิ่งที่ตนมองเห็นนั้นเป็นทองคำจริงๆ จึงอุทานด้วยความเบิกบานใจว่า