ทาน...ก้าวแรกแห่ง... : หน้า 140/236

๙๔๐ ทาน...ก้าวแรกแห่ง... ขณะทีเพชฌฆาตกำลังพพระเจ้าทิฏฐิและพระมเหสี ตระเวนรอบเมืองอยู่นั้น เจ้าชายทิฑาวุฒิในเวลานั้นกำลังศึกษา อยู่บนอากเมืองได้เดินทางกลับมาเยี่ยมพระราชบดพระราชมารดา ด้วยความคิดถึง พอดิตับกับบวนเพชฌฆาต ทันใดนั้นพระเจ้า ทิฒิผิวได้ทอดพระเนตรเห็นพระโอรส จึงทรงส่งคำห้ามเจ้าชายเข้า มาใกล้ ด้วยเกรงว่าจะตกแก่เจ้าชาย พร้อมกับทรงรับสั่ง ด้วยเสียงดังเป็นโอวาทตักเตือนครั้งสุดท้ายว่า “ทิฐาวุฑ พออย่าเห็นยาวดีดว่าสั้น อย่าเห็นสั้นดีกว่ายาว เวรี่อมไม่ระงับด้วยเวร แต่ว่าเวรอมหงับได้ด้วย ไม่ผูกเวร” พวกเพชฌฆาตได้ยินดังนั้น คิดว่าพระเจ้าที่สิ้นเกิดอาการ เพื่อคลั่งเพราะความกลัวตาย แม้พระองค์จะตรัสกลาดอย่างนั้นถึง ๓ ครั้ง พวกเขาก็ไม่โลภใจ เมื่อเหล่าเพชฌฆาตนำพระเจ้าทิฏฐิและ พระมเหสีตรเวนทั่วเมืองเรียบร้อยแล้ว ก็ปลาพระชนม์ เสียบหลาว ไว้ในท้องทั้ง ๔ ตั้งคนรักษาไว้ แล้วกลับไป ทิฐาวุฑได้เห็นเหตุการณ์ทั้งปวงแล้ว เกิดความสดใจ สงสารพระบิดาและพระมารดาเป็นอย่างยิ่ง คิดหาอุบายที่จะปลูก พระศพให้เรียบร้อย จึงติดสินบนคนเฝ้า ให้ดีสมรานมา หลับ ขาดสติไป แล้วไปนเอฟืนเผาพระศพทั้งสองพระองค์ ทิฒาวุฑ ประมมือเวียนประทับฉัน ๓ รอบ พระองค์เสียพระทัยมาก ร้องให้อยู่นาน จนพอแก่พระทัยแล้วจึงคิดอุบายที่จะให้แก้เค้นให้ได้