เรื่องราวของนางปัญจปัป : หน้า 108/236

แผนัส ยิ่งให้ทานเราจะยิ่งลำบาก แต่เป็นประเพณีที่ทุกคนจะให้ทานแก่นักบวชผู้นำที่ประตูเรือนของตน นางจึงควายดินเหนียวด้วยความไม่พอใจ ปมดินเหนียวก่อนหนึ่งทุ่มใส่ลงในบาตรของท่าน พร้อมกับแสดงกิริยาหงุดหงิด ปาปะ ตา ค้อน กระทืบเท้าต้อนหน้าท่าน ครั้นนางสิ้นชีวิตจากพันนั้นแล้ว ด้วยเหตุที่นางได้ถวายทานโดยไม่เคารพ ซึ่งแสดงออกมาทางกาย ส่อถึงสภาพของใจ ฉะนั้นเวลาไปเกิด บุพกรรมส่งผลตามสภาพใจที่ส่งสมบูรณ์ไว้ ดูแม่พิมพ์ที่พิมพ์มำแบบออกมาได้เหมือนกันฉะนั้น ดังนั้นนางจึงได้ไปเกิดเป็นลูกคนยากไร้ ซึ่งอาศัยอยู่ข้างประตูเมืองพาราณสี เป็นหญิงที่ขี่เหร่ามาก มืออวะะ ๕ ประการ คือมือ เท้า ปาก ตา จมูก บิดเบี้ยวหน้าเกลียด คล้ายกิริยาไม่สุขภาพ ที่แสดงแก่พระปัจเจกพุทธเจ้า คนทั้งหลายเรียนนางตามลักษณะว่าว่า “ปัญจปัป” ซึ่งแปลว่าผู้มีความอัปปักษณ์ ๕ อย่าง แต่ด้วยบุญที่นางได้ถวายดินเหนียวสำหรับซ่อมที่พักอาศัย เพื่อป้องกันสัมผัสที่เกิดจากลม แดด แสงทั่งหลาย ส่งผลให้นางมีผิวพรรณวรรณะละเอียดอ่อน เหมือนสัมผัสพิษ หากมีผู้ดูถูกต้องกายของนางแล้ว เป็นต้องหลงไหลในตัวนาง จนลิ้มตัวที่เดียว วันหนึ่ง พระเจ้ากรุงพาราณสีต้องการที่จะเสด็จตรวจพระนคร จงปลอมพระองค์ออกตรวจดูบ้านเรือนในเวลาค่ำคืน ขณะนั้นนางปัญจุปปีกำลังเล่นอยู่กับเพื่อนฯ บังอิญมือของนาง