ความสำคัญของการถวายผ้าในพุทธศาสนา : หน้า 176/236

เจี๊ยะ ทาน ... ก้าวแรกแห่ง... เมื่อมาถึงได้ทราบดังนั้นแล้ว จึงรับอาการอัญเชิญของ หมู่อำมาตย์ ข้าราชบริพารด้วยความยินดี และอธิเคราะสถานนา พระราชิดให้เป็นพระมเหสี รับผ้าสำหรับบังกัดรียมีราคาถึงแสน ตำลึงที่ปู่โรหิตนำมาถวาย แล้วตรัสว่านี้เนื้อหยานหนัก ท่านจง เอาพระเทาทองส่งมาให้เรา เมื่อได้แล้ว พระองค์ทรงจรินใส่งใน ฝาพระหัตถ์แล้วสดใในทิศทั้ง ๔ ด้วยอำนาจบุญที่เคยถวายผ้าทำจีวรแต่พระปจเจกพุทธ- เจ้า บันดาลให้แม็กคลพุทธกาธุชจากแผ่นดิน ทิศละ ๘ ตัน ทรงยืนพระหัตถ์ไปหยิบเอาผ้าทักษ์จากไม้คลพฤกษ์ ทรงนุ่งผืนหนึ่ง หมิ่นผืนหนึ่ง และรับสั่งให้ติกล่องชัยนรี ป่าวร้องในพระนครว่า “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ชนทั้งหลายที่อยู่ในจนเว้นแต่วันนี้ไม่ ต้องทำการทอดฝ้าย ผู้ใดปรารถนาเสื้อผ้าประดับอันเป็น ทิพย์แล้ว ผู้นั้นจงมาเอาผ้ากัลพฤกษ์นี้เถิด เราดิให้แก่ ประชาชนทุกกลัวหน้า” แล้วเสด็จเข้าสู่พระนคร ต่อมาายหลัง พระองค์เห็นโทษในากคุณ ๕ เห็นอานิสงส์ในการออกบวช จึ่งสละราชสมบัติ บวช เป็นภาวาส พร้อมด้วยพระเหลสี อยู่ในพระราชานุทาย จนเข้าถึง ธานและอธิญาณสมาบัติ เมื่อสิ้นพระชนม์ได้บังเกิดในพรหมโลก ครั้นถึงศาสนาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น พระองค์จุติมาบังเกิดเป็นพระมหากัสบสปเจ้า ผิดกว่าสาวก ทั้งหลาย ผู้ทรงผ้าบังสุกล ด้วยอำนาจแห่งการถวายผ้าถวายอุตราสงค์ (จีวร) แต่พระปัจเจกพุทธเจ้านั้นตามอำนวยผล