การค้นหาผ้าชั้นดีในวันนักขัตฤกษ์ : หน้า 174/236

อาเสี่ย ทาน...กั๋วแอ๋ง... อยู่มาวันหนึ่ง เป็นวันนักขัตฤกษ์ มีการจัดงานขึ้นในรั้วทั้งเมือง บุตรชายมหาการมาดย์น้อยอยากจะแต่งตัวไปร่วมงาน จึงเข้าไปหาแม่ แล้ววิวงอนขอผ้าอย่างดีที่มีอยู่ในตระกรู เมื่อตรัสนั้นมองดูเนื้อผ้าแล้วดูว่า “แม่ครับผ้าผืนนี้เนื้อหยาบนึก” แม่จึงหาผืนใหม่ที่ดีกว่าให้ มานพก็ยังไม่ชอบใจ จึงพูดว่า “ไม่อยากได้ผืนนี้น่ะ อยากได้ผ้าผืนดีดีกว่านี้” แม่จึงพูดปลอบโยนว่า “เรือนของเราไม่มีผ้าที่เนื่อละเอียดดีกว่านี้แล้ว” “ถ้าเช่นนั้นฉันจะออกไปเที่ยวแสงหา จนกว่าจะได้ผ้าที่เนื้อดีกว่านี้น่ามุ่งไหม” เมื่อมาถูกพูดเช่นนี้ แม่รู้สึกขัดใจจึงพูดตอบเป็นเชิงประชดว่า “อย่าว่าแต่เจ้าจะได้ผ้าสาฯทีกว่ากว่านี้เลย แม่อยากให้เจ้าได้สิริราชสมบัติในนครพรราชสในวันนี้เสียด้วยซ้ำไป” เมื่อมาถึงได้รับอนุญาตแล้ว ได้ลาดมารดลงจากเรือน ไปบูญที่ติดตัวมาแต่ปางก่อน ได้คลี่ให้มานพเดินไปตามทางที่เข้า สู่เมืองพรราชส จนกระทั่งเข้าไปถึงพระราชอุทยาน เขาได้เอาผ้าคลุมศิริของตนเอง ล้มตัวนอนบนพระแท่นมงคลที่อยู่กลางพระราชอุทยานนั้น วันนั้นเป็นวันที่ ๗ แห่งการสวรรคตของพระเจ้าพาราณสี พอดิถุมิอามาตย์ข้าราชบริพารและพลนิกาน เมื่อจัดการถวายพระเพลิงพระบรมศพเสร็จแล้ว ปรึกษากันว่าพระราชามีพรราช-ธิดา ไม่มีพระราชโอรส พวกเราจะต้องหาผู้สืบราชสมบัติออกจาก