ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 138/585

ธรรมะเพื่อประชา อานิสงส์ถวาย ปูนขาว ร่วมสร้างเจดีย์ ๑๓๗ พระพุทธเจ้าองค์ก่อนๆ สั่งสมบุญอันเป็นอุปนิสัยแห่งพระนิพพาน ไว้เป็นอันมากตามวาระโอกาส จนมาถึงสมัยของพระพุทธเจ้า พระนามว่า สิขี ท่านได้บังเกิดในตระกูลหนึ่ง เจริญวัยขึ้นก็อยู่ ครองเรือน ครั้นต่อมาภายหลังท่านเล็งเห็นโทษในกามทั้งหลายว่า เป็นเหตุแห่งทุกข์ จึงออกบวชเป็นฤาษี บำเพ็ญเพียรจนกระทั่ง ได้อภิญญา ๕ สมาบัติ ๘ และถึงความเป็นผู้ชำนาญในคุณวิเศษ นั้นอย่างดียิ่ง ท่านอาศัยป่าเพ็ญเพียรอยู่ในป่าหิมพานต์ วันหนึ่ง พระอัครสาวกชื่อว่า อภิภู ได้หลีกเร้นเข้าป่า หิมพานต์เพียงลำพัง พระฤาษีผู้มีฤทธิ์ มองเห็นพระอัครสาวก จึงใคร่ครวญดูด้วยความรู้ของตน และทราบว่า สมณะนี้เป็น พระอรหันต์ผู้ทรงคุณอันประเสริฐ ยากจะหาผู้ใดเปรียบได้ เป็น ความโชคดีของเรา เราควรจะเอาบุญกับท่าน ท่านคิดอย่างนี้ ไม่มีทิฏฐิถือตนว่าเป็นผู้มีฤทธิ์เหมือนกัน จึงถือดอกไม้ ๗ ดอก มีกลิ่นหอมขึ้นภูเขาไปที่พระเถระยืนอยู่ จากนั้นจึงไหว้พระเถระ แล้วนำดอกไม้ถวายเป็นสังฆบูชา พระเถรเจ้าทรงทราบว่า ฤๅษีนี้เป็นผู้มีฤทธิ์มาก แต่ถึงกระนั้น ด้วยความที่ต้องการบุญ จึงนําดอกไม้มาบูชาเรา พระเถระจึงทำการอนุโมทนาเพื่อยังใจ *มก. เล่ม ๗๑ หน้า ๓๑๐