อานิสงส์ถวายศาลา จาตุรมุข : หน้า 303/585

อานิสงส์ถวายศาลา จาตุรมุข ๓๐๒ ตามธรรมดาหมู่ญาติอันเป็นที่รักของเรา จากกันไปนาน แสนนานเพียงไรก็ตาม แต่ความคิดถึงความผูกพันย่อมมีอยู่เสมอ เรามักคอยฟังข่าวคราวของหมู่ญาติท่านนั้น ด้วยความใจจดใจจ่อ หากได้ทราบข่าวว่าท่านเหล่านั้นมีความเจริญก้าวหน้าขึ้น เราก็ พลอยมีความปลื้มปีติยินดีด้วย และยิ่งเห็นท่านเหล่านั้นกลับมา เยี่ยมเยียน เราก็จะคอยให้การต้อนรับด้วยความเป็นสุขใจ เช่นเดียวกันกับบุญกุศลที่เราได้ทำแล้ว ไม่ได้สูญหายไปไหน จะคอยส่งผลให้เราอยู่ตลอดเวลา แม้ในโลกหน้าบุญกุศลก็คอย ต้อนรับเราอยู่ เหมือนญาติอันเป็นที่รักคอยการกลับไปของเรา เหมือนกัน ดังเช่นในสมัยพุทธกาล มีเรื่องเล่าว่า *ในกรุงพาราณสี มีอุบาสกท่านหนึ่งชื่อว่า นันทิยะ เป็น ผู้มีศรัทธาเลื่อมใสในพระพุทธศาสนามาก และเป็นผู้มีความ กตัญญูเป็นเลิศ เขาได้เลี้ยงดูมารดาบิดาด้วยดีเสมอมา พอ เติบโตเป็นหนุ่ม มารดาบิดามีความประสงค์จะให้แต่งงานกับ หญิงสาวในหมู่บ้านชื่อ เรวดี แต่เนื่องจากฝ่ายหญิงเป็นคนตระหนี่ ไม่มีศรัทธาในพระพุทธศาสนา อุบาสกนันทิยะจึงไม่ปรารถนา จะแต่งงานด้วย มารดาบิดาของเขาจึงออกอุบายให้ฝ่ายหญิง *มก. เล่ม ๔๒ หน้า ๔๑๙