การเจริญกรุณาและมุทิตาในพระธรรม : หน้า 76/149

6. ความเสื่อมเสีย : 5. ความสมบูรณ์ : ความสงบลงแห่งโทสจิตตุปบาท ในอันที่จะทำ การเบียดเบียนสัตว์เป็นความสมบูรณ์แห่งกรุณา การเกิดขึ้นแห่งความเศร้าโศก เป็นความเสื่อมเสียของ กรุณา 7. ข้าศึกใกล้ : 8. ข้าศึกไกล : ความเสียใจที่เนื่องด้วยกามคุณอารมณ์ เป็นศัตรูใกล้ ความเบียดเบียนสัตว์ เป็นศัตรูไกล 2.6 การเจริญกรุณาเพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกาย เป็นไปในทำนองเดียวกันกับเมตตาภาวนาแตกต่างกันแต่ลำดับบุคคลที่แผ่ให้ในตอนต้น และอารมณ์ธรรมที่เกิดขึ้น คือ ในการแผ่กรุณาในวิชชาธรรมกาย ให้เริ่มจาก “ศูนย์กลางกาย” โดยเริ่มแผ่ความใสสว่างออกมาจากศูนย์กลางกายให้ครอบคลุมตนเองก่อน จนเห็นตัวเองใสสว่าง และมีความปรารถนาให้ตนเองพ้นจากความทุกข์ โดยอาจใช้คำบริกรรมภาวนาช่วย จากนั้นจึงแผ่ ให้บุคคลตามลำดับโดยน้อมเอาบุคคลนั้นมาไว้ที่ศูนย์กลางกาย แล้วกลั่นให้ใสจนเหมือนกับเป็น ตัวเอง ตั้งแต่ บุคคลที่ตกทุกข์ได้ยาก บุคคลที่รัก บุคคลที่เราไม่รักไม่ชัง และบุคคลที่เป็นศัตรู จนทุกคนใสสว่างเท่ากัน เรามีความรู้สึกปรารถนาให้ทุกคนพ้นจากความทุกข์เท่ากันเหมือนเป็น ตัวของเรา เรียกว่าถึงขั้น “สมสัมเภท” จากนั้นใจก็จะรวมเป็นหนึ่งตกศูนย์เข้าถึง “ดวงธรรม” ที่แท้จริงภายใน จึงแผ่ขยายให้ กว้างขวางออกไปเป็น “ทิสาผรณา” คือ ทั่วไปทั้ง 10 ทิศ ให้ครอบคลุมขยายออกไปรอบตัว ทั้งซ้าย ขวา หน้า หลัง ล่าง บน จนคลุมทั่วจังหวัด ประเทศ โลก และจักรวาล แล้วน้อมแผ่ไปสู่ ประเภทบุคคล 7 จำพวก เป็น “โอทิโสผรณา” และแผ่ไปโดยไม่จำกัดบุคคล 5 จำพวก เป็น “อโนทิโสผรณา” จนเห็น “ดวงปฐมมรรค” ของเราขยายคลุมโลกจักรวาล สรรพสัตว์ที่อยู่ในนั้น ใสสว่างเสมอเท่ากันหมดในดวงปฐมมรรคของเรา เรียกว่าเป็น “อัปปมัญญา” 2.7 การเจริญมุทิตาภาวนา มุทิตา หมายความว่า ความพลอยยินดีรื่นเริงบันเทิงในความสุขสมบูรณ์ของผู้อื่น จิตใจ ของผู้มีมุทิตาจิต จะถือเอาสัตว์ที่มีความสุขเป็นอารมณ์ การเจริญมุทิตา คือ การแผ่ความรู้สึกบันเทิงใจในความสุขความสมบูรณ์ของผู้อื่น พ ร ห ม วิ ห า ร 4 DOU 67