การเสื่อมเสียและการเจริญมุทิตา : หน้า 83/149

6. ความเสื่อมเสีย : ความสุข รื่นเริง โอ้อวด กำหนัด เกิดขึ้น เป็น ความเสื่อมเสียของ มุทิตา 7. ข้าศึกใกล้ : มีความยินดีที่เนื่องด้วยกามคุณอารมณ์เป็นศัตรูใกล้ ความไม่ยินดีไม่สบายใจในความเจริญของผู้อื่น เป็น 8. ข้าศึกไกล : ศัตรูไกล 2.8 การเจริญมุทิตาเพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกาย ในการแผ่มุทิตาในวิชชาธรรมกายให้เริ่มจาก “ศูนย์กลางกาย” โดยเริ่มแผ่ความใสสว่าง ออกมาจากศูนย์กลางกายให้ครอบคลุมตนเองก่อน จนเห็นตัวเองใสสว่างและมีความชื่นชมกับ ตนเอง โดยอาจใช้คำบริกรรมภาวนาช่วย จากนั้นจึงแผ่ให้บุคคลตามลำดับโดยน้อมเอาบุคคลนั้น มาไว้ที่ศูนย์กลางกายแล้วกลั่นให้ใสจนเหมือนกับเป็นตัวเอง ตั้งแต่บุคคลที่เรารักใคร่มาก บุคคลที่ เราไม่รักไม่ชัง และบุคคลที่เป็นศัตรูจนทุกคนใสสว่างเท่ากันเรามีความรู้สึกปรารถนาดีกับทุกคน เท่ากันเหมือนเป็นตัวของเรา เรียกว่าถึงขั้น “สมสัมเภท” จากนั้นใจก็จะรวมเป็นหนึ่งตกศูนย์เข้าถึง “ดวงธรรม” ที่แท้จริงภายใน จึงแผ่ขยายให้ กว้างขวางออกไปเป็น “ทิสาผรณา” คือ ทั่วไปทั้ง 10 ทิศ ให้ครอบคลุมขยายออกไปรอบตัว ทั้งซ้าย ขวา หน้า หลัง ล่าง บน จนคลุมทั่วจังหวัด ประเทศ โลก และจักรวาล แล้วน้อมแผ่ไปสู่ ประเภทบุคคล 7 จำพวก เป็น “โอทิโสผรณา” และแผ่ไปโดยไม่จำกัดบุคคล 5 จำพวก เป็น “อโนทิโสผรณา” จนเห็น “ดวงปฐมมรรค” ของเราขยายคลุมโลกจักรวาล สรรพสัตว์ที่อยู่ในนั้น ใสสว่างเสมอเท่ากันหมดในดวงปฐมมรรคของเรา เรียกว่าเป็น “อัปปมัญญา” 2.9 การเจริญอุเบกขาภาวนา อุเบกขา หมายความว่า การมีใจวางเฉยในสัตว์ทั้งหลาย ไม่มีอาการของเมตตา กรุณา มุทิตา คือ ไม่น้อมไปในความปรารถนาดี ไม่น้อมไปในการบำบัดทุกข์ ไม่น้อมไปในการชื่นชม ยินดีในความสุขความเจริญของเหล่าสัตว์แต่อย่างใดทั้งสิ้น การเจริญอุเบกขา คือ การแผ่ความรู้สึกวางเฉยต่อสัตว์ทั้งหลาย โดยมีจิตใจที่ปราศจาก อาการทั้ง 3 คือ 74 DOU สมาธิ 7 : ส ม า ก ม ม ฏ ฐ า น 4 0 วิธี