การวิเคราะห์คำพูดในพระพุทธศาสนา : หน้า 70/152

ประโยค ๒ - คำฉิฐพระมิมาปทุโถทสก ยกฟ้าที่แปลภาค ๔ หน้าที่ 70 เปา ที่พระบาท ตกคาสุส ของพระตกาส กลุ่มตสุ สุรัสสุด (เศษซง เทนโด) วิว เป็นวารว่าให้อยู่ ซึ่งเกล็ด แก่บรู้คนใด คนหนึ่ง (หฤวา) เป็น พุทธิ พันแล้ว ว่า ซึ่งมผล คุ้ม O. กรรม ภริย อันหนัก (เดน) มา อันเร่น กิด กระทำแล้ว อย่า เวลา อ.เวลานี้ โมจนเวลา เป็นเวลานั้นเป็นที่แน่ ตสุต วนลสุด ซึ่งแผลนั่น (โหติ) ยอมเป็น ตสุมิ เวน ครั้นเมื่อแผลนั้น (มนะ) อันเรา อญจบานไม่แก้อยุ ปริหาโอ อ.ความเร้าร้อน อุปไชสิสุด จักเกิดขึ้น สรีร ในพระสรีระ ภาคโต ของพระผู้พระภาคเจ้า สหพรตดี ตลอดตรงครั่งวงิ อิติ ดังนี้ อโล่ ได้มาแล้ว อสูส ชีวาสุ แก่หมอชีวานนั้น ๆ ตสุมิ อญา ในขณะนั้น สตฏอ อ.พระ ศกดา อนามุตเต ตรัสเรียบแล้ว อนามนุตเต ทั้งพระกระชื่อว่า อนนต์ (วานน) ด้วยพระดำรสว่า อนานนท์ คู่นานานท์ ชีวิโก อ. หมอชีวา อากจะุณโด มายู สาย ในเวลานิ่น น สุมปุ์นิ ไม่ถึงพร้อมแล้ว ทวาร ซึ่งประตู ปน แต่ว่า (โหติ ชีวิโก) อ. หมอชีวานั้น จินต์สิ คิดแล้วว่า อย่า เวลา อ.เวลานี้ โมจนเวลา เป็นเวลานั้นเป็นที่แน่ วนสุด ซึ่งแผล (โหติ) ยมอัน เป็น อติ ดั่งนี้ ด้อ อ. เธอ โมเจน จงแก่น น อัน ซึ่งแผลนั้นเกิด อิติดังนี้ ๆ เกิโอ อ. พระเดช โมเจ ส แก่แล้ว ๆ วิน อ.แผล อปลิโต ไปปราศแล้ว รุกขอิ ฉลอ (ปลอญจุตี) วิว วาระ อ.สะเก็ดไม้ ไปปราณอยู่ จากต้นไม้ ๆ