ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค ๒ - คำฉันท์พระบรมปฎิทูต ยกคำที่แปล ภาค ๔ หน้า 70
ปาเท ที่พระบาท ตกคาสสุด ของพระตกสุด องคตรสุด ปริสุทธิ์
(เกษช ทนโต) วิชา เป็นราชาว่าให้อยู่ ซึ่งเกษช แก่ชูคนใด
คนหนึ่ง (หฤวา) เป็น พุทธิ พันธ์ แล้ว ว่า ซึ่งผล กมุ่ง อ.
กรรม ภาธี อันหนัก (เดน) มา อันเรานิ ก็ดิ กระทำแล้ว
อย่า เวลา อ.เวลานี้ โมลนเวลา เป็นเวลานับเป็นที่แก้ ตุตสุ อนุสุข
ซึ่งแผลนั้น (โหติ) ยอมเป็น ตสุขิ เวนา ครั้นเมื่อแผลนั้น (มายา)
อันเรา อนจมานบาไม่แก่ยู่ ปริทาโถ อ.ความเร่าร้อน อุปนิชสุตติ
จักเกิดขึ้น สรรี ณ พระสรีระ ภาค ๔ ของพระผู้พระภาคเจ้า
สัทพรตุติ ตลอดราตรีนังปวง อดี ดั่งนี้ อิติ ดั่งนี้
ชีวาสุ แก่หมอสิวานัน ๆ ตนสม ใบนั้น ณ. วันนั้น อ.พระ
ศาสดา อนามนเตสิต ตสรเสยกแล้ว อนานทกตร ซึ่งพระเกสระช่อว่า
อนนท์ (วานน) ด้วยพระดำรัสว่า อนานท คู่นอนอนนท์ ชีโวโก
อ.หมอชีวก อาคุณณโต มออยู่ สาย ในเวลาเย็น น สุมปาโณนิ
ไม่ถึงพร้อมแล้ว ทวาร ซึ่งประกูฏ ปุน แต่ว่า (โอ้ ชีวาโก) อ.
หมอชีวกนั้น จินต์สิต คิดแล้วว่า อย่า เวลาฯนี้ โมจนเวลา
เป็นเวลานับเป็นที่แก่ว วันสุ ซึ่งแผล (โหติ) ยอ่มเป็น อิติดังนี้
ตุอ. เธอ โมเจหน จงแก้น นี้ ว่า ซึ่งแผลนั้นเกิด อิติดังนี้ฯ
เถโร อ.พระเถระ โมเจส แกแล้ว ๆ ว่า อ.แผล อภิโก ไปปราสแแล้ว รุกขา โอ ลิสร (อปลาจุณติ) วิยะ ราวะ อ.สะเก็ดไม้ ไปปราอยู่ออกจากไม้ ๆ