การสนทนาทางพระพุทธศาสนา : หน้า 144/152

ประโยค ซึ่งอนุสรพรา เถ’ กะพระเถ’ะ ๓ เถ’อำ อ. พระเถ’ะ เถ’ โจโล ยังโจร ท.เหล่านั่น สุขฟีป แม้กั้ง ปวง ปุงษสติ ให้นามว่า แล้ว สกฺจิสมณโโ วิว ราวะ อ.สามเณร ชื่อว่าลังกาจจะ ๆ (เถ’อ) อ. พระเถ’ะ ปุณฺณอุค ปราณีแล้วว่่า บานโกณฺญโญ อ. พระเถ’ะ ชื่อว่าขานฺวนฺโกณฺญโญ อิติ ดังนี้ ปุณฺณาย จํเดิม คโต กาโล แต่กาลนั้น ๆ โส เถ’อ. อ. พระ- เถ’ะ นั’บ ควา ไปแล้ว สนฺติก สํําทิ สตุ ของพระศาสดา (สุทธิ) พร้อม เดที ภิเบศิ กับภิกษุ ท.เหล่านัน (ววน) ครั้น เมื่อพระคำว่า โกณฺณญฺญู คํ่อนโกณทัญญู อนุตตาลิรา อ. อินฺตวาสิ ท. เต อนเธอ ลุขา ได้แล้ว กิ หรือ อิติ ดังนี้ สุตดา อัน พระศาสดา ฏุตตรัสแล้ว อาโรจสิ กราบทูลแล้ว ตํ ปวดติ ซึ่งความเป็นไปน้น ๆ สุตา อ. พระศาสด ปุจฉิวา ตรัสถามแล้วว่า ภิกขวา คู่ก่อนภิญญา ท. กิริ ได้ยินว่า เออ อ. อย่างนั้นหรอ อิติ ดังนี้ (วณฺน) ครุ่นเมื่ออํ่า Гุๆา ภนฺยุต ข้างพระองค์ผู้เจริญ อาม พระเจ้าข้า (เออ) อง่นั้น อนุกาโณ อ. อนุกภาพ เอวูโฺ อนุสนฺญออย่างนี้ อญฺญสุต ปุกคนตสุ ของบุคคลอื่น (อมหนี) น ทุรฤุโพ เป็นสภาวอัน ข้างพระองค์ ท. ไม่เคยเห็นแล้ว (โหติ) ยอมเป็น เตน การเนิน เพราะเหตุนัน มัย อ. ข้าพระองค์ ท. ปุพพิสติา เป็นผู้บวชแล้ว อุมุ ย่อมเป็น อิตฺต ดังนี้ (เตห) ภิกฺยุที อันทิกญ ฯ เหล่านั้น วุตเต กราบทูลแล้ว วตฺวา ตรัสแล้วว่า ภิกฺขวา คู่ก่อนภิญญู ท. ชิวิติ