ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๒ - คำฉีพระธรรมมาปุรฺสกฺาย ยกพี่พาแปล ภาค ๔ - หน้าที่ 64
(อุโฒ) อ. อรรถวา กิจญา อ. กิณญ ปณฺฑิโต ผูเป็นบัณฑิต
ชมมัง ยังธรรม สุขัง อนขาว กายสุขจิตภิญา อันต่างด้วยธรรม
มีการประพฤติด้วยายเป็นต้น ภายญ พึงให้เจริญ ปุตฺตาย จำเดิม
อนุคฺขมนโต แต่การออกไปเพื่อคุณอันยิ่ง ยาวเพียงใด อรหตมคา
แต่รหัตตรร (อิติ) ดังนี้ (ปุท vei) แห่งมหาวลสองแห่ง
บทว่า สุขัง ภาวนา อติ ดังนี้ ๑
(ปวาฎ) อ. อัญญาว่า (ปุนฤกฺโต) อ. บัณฑิต (ธมฺม)
ยังธรรม (สุภัค) อินฺทาวา ฟังให้เจริญ ถง อย่างไร
(อิติ) ดังนี้ ๓
(วิสุทฺธนฺ) อ. อัญฺเทลว่า (ปุนฤกฺโต) อ. บัณฑิต (นิโคมิตวา)
ออกไปแล้ว โอกา จากอากาล อาคม และแล้ว อนิค which ธรรม
อนันถอลยังไติ (สุภัค มงฺ) ธรรมรว้อนนาว (ภาณวา) พึงให้
เจริญ อติ ดังนี้ ๓
อุโต อ. อภิยาว่า อาโล ย อ. ความอาลัย (ภควตา)
อันพระผู้พระภาคเจ้า จุตติ ขอมรัสเรียก โอว่า โอคะ อนาลโย
อ. ความไม่อาลัย (ภาคดา) อันพระผู้พระภาคเจ้า (จุตติ)
ย่อมตรัสเรียก อโนิก ว่า โนโกะ (ปุทฺติโต) อ. บัณฑิต นิโคมิตวา
ออกไปแล้ว อาลัยโ ต จากความอาลัย ปฏิจฺฉ์ อาคิยแล้ว คือว่า
อารพา ปรารถนา แล้ว นิพพาน ซึ่งพระนิพพาน อนาลงฺงขาติ
อันบัณฑิตนับพร้อมแล้วว่าความไม่อาลัย ปฎิคามาโน เมื่อปราศจาก