การฝึกสมาธิและการทำจิตใจให้สะอาด : หน้า 99/281

แล้วมาประกอบกันเป็นล้อเกวียน แบบนั้นไง เห็นไหม” พระเถระอธิบาย พร้อมกับชี้ให้ดู “ก็ไม้เหล่านั้นมีจิตใจไหมครับ” สามเณรน้อยถามต่อ จึง ได้คำตอบว่า “ไม่มี” เหมือนเดิม สามเณรครุ่นคิดในใจต่อไปว่า “ไม้ ไม่มี จิตใจ คนทั้งหลายยังถากไม้ แล้วทำเป็นล้อเกวียนได้ คนเรามีจิตใจ ก็ จิตใจของเราแท้ๆ ทำไมจะถากสิ่งไม่ดีออกจากใจเราไม่ได้ เราต้อง ถากใจของเราได้ ด้วยการฝึกสมาธิสินะ” เมื่อสามเณรบัณฑิตได้มีความดำริเช่นนี้แล้ว จึงขออนุญาตพระ สารีบุตรไม่เดินบิณฑบาตต่อไปและจะกลับไปกุฏิเพื่อบำเพ็ญสมณธรรม เจริญสมาธิภาวนา พระเถระได้อนุญาต สามเณรบัณฑิตดีใจมาก เพราะ ความเปี่ยมล้นในความต้องการฝึกสมาธิมีมากมาย จนไม่ห่วงใยเรื่อง อาหารการขบฉัน สามเณรรีบกลับไปที่กุฏินั่งสมาธิจนจิตของสามเณรเป็น หนึ่ง เข้าถึงกายธรรมอรหัต เป็นพระอรหันต์ในบัดนั้นนั่นเอง ชาวนาทั้งหลายย่อมไขน้ำเข้านา ช่างศรทั้งหลายย่อมดัดศร ช่าง ถากไม้ทั้งหลายย่อมถากไม้ บัณฑิตทั้งหลายย่อมฝึกใจตน ทุก ๆ คนในโลกสามารถฝึกใจ ด้วยการฝึกสมาธิให้ใจหยุดเป็น หนึ่งได้ ผลแห่งใจหยุดนิ่งจะทำให้ “เลนส์ใจ” สะอาด เมื่อเลนส์ใจสะอาด ทำให้ “เห็นถูก เห็นตรง” ซึ่งจะทำให้การดำเนินชีวิตนั้นมีความสุขเพิ่มขึ้น มีความทุกข์ลดลง อบรมใครไม่เกินอบรมตน อบรมตนไม่เกินอบรมใจ ฝึกฝนใครไม่เกินฝึกฝนตน ฝึกฝนตนไม่เกินฝึกฝนใจ มาอบรมฝึกฝนใจด้วยการ “หยุดใจ” ที่ศูนย์กลางกายกันเถอะ “หยุด” สุดยอดของความภูมิใจ และชัยชนะที่ไม่กลับแพ้ ๑๐๑ จากยอดดอย