การประกอบเหตุสุขสมหวัง : หน้า 203/281

สม่ำเสมอแล้วละก็ แม้หวังก็ไม่สมหวัง ๓. การประกอบเหตุถูกต้องแม้ไม่ปรารถนาก็สมหวังได้ คือ การหมั่นประกอบเหตุไปเรื่อยๆ ผลก็จะบังเกิดขึ้นได้โดยไม่ยากนัก ในที่นี้ หมายถึง หากบุคคลใดต้องการเข้าถึงธรรมกายเข้าถึงความสุขที่แท้จริง แต่ เมื่อหมั่นเจริญภาวนาเอาใจหยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายอย่างสม่ำเสมอแล้วละก็ แม้ไม่หวังก็ต้องสมหวัง ๔. สมาธิที่เราหมั่นเจริญภาวนาได้ก้าวหน้าขึ้นตามลำดับ แต่ อาจสังเกตไม่ออกหรือไม่มีผู้ชี้แนะอาจจะไม่เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงนั้น เหมือนด้ามมีดที่ใช้บ่อยๆ จนมีรอยนิ้วมือปรากฏ เราบอกไม่ได้ว่าแต่ละวัน ด้ามมีดสึกไปวันละเท่าไร เหมือนเชือกที่ค่อย ๆ เปื่อยไปทุกวัน เราบอก ไม่ได้ว่าแต่ละวันเชือกเปื่อยไปวันละเท่าไร รู้สึกที่เชือกก็ขาดโดยง่ายแล้ว ดังนั้น การนั่งสมาธิทุกวันจึงเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว การหมั่น เจริญภาวนาย่อมเป็นการสั่งสมพลังอันน่ามหัศจรรย์ ทุกครั้งที่นั่ง สมาธิคือการ “เก็บคะแนนชีวิต” ให้แก่ตัวของเราเอง เมื่อถึงวันๆ นั้น ธรรมกายใสสว่างก็จะเป็นดุจ “ประกาศนียบัตรชีวิตมาตรฐาน” อันเป็น เครื่องรับประกันความรุ่งโรจน์แห่งชีวิตตลอดไป คำว่า “นั่งสมาธิมานาน แล้วยังไม่ได้ผลสักที” จะได้หมดไปจากโลกนี้โดยไว ชีวิตสุดคุ้ม ถ้าทุ่มกับศูนย์กลางกาย ๒๐๗ จากยอดดอย