ธรรมที่ยังไปไม่ถึง : หน้า 195/281

๑๙๙ ธรรมที่ยังไปไม่ถึง 5. เมื่อรับประทานอาหารอิ่มเขาก็มีความคิดว่า “เราทานอาหาร อิ่มแล้ว จะทำอะไรตอนนี้คงไม่ควร อย่ากระนั้นเลย เรานอนพักก่อนดีกว่า” แล้วเขาก็นอน ไม่ปรารภความเพียรเพื่อเข้าถึงธรรมกายที่ยังเข้าไม่ถึง เพื่อ ศึกษาวิชชาธรรมกายที่ยังไม่ศึกษา เพื่อไปให้ถึงที่สุดแห่งธรรมที่ยังไปไม่ถึง ๗. เมื่อเกิดป่วยไข้ เขาก็มีความคิดว่า “เราป่วย เราไม่สบาย เราควรจะเก็บแรงไว้สู้กับโรคภัย อย่ากระนั้นเลย เรานอนพักก่อนดีกว่า” แล้วเขาก็นอน ไม่ปรารภความเพียรเพื่อเข้าถึงธรรมกายที่ยังเข้าไม่ถึง เพื่อศึกษาวิชชาธรรมกายที่ยังไม่ศึกษา เพื่อไปให้ถึงที่สุดแห่งธรรมที่ยัง ไปไม่ถึง ๔. เมื่อหายจากป่วยไข้ใหม่ ๆ เขาก็มีความคิดว่า “เราหายจาก ป่วยแล้วแต่ยังหายได้ไม่นาน กายของเรายังอ่อนเพลียไม่ควรแก่การงาน อย่ากระนั้นเลย เรานอนพักก่อนดีกว่า” แล้วเขาก็นอน ไม่ปรารภความ เพียรเพื่อเข้าถึงธรรมกายที่ยังเข้าไม่ถึง เพื่อศึกษาวิชชาธรรมกายที่ยังไม่ ศึกษา เพื่อไปให้ถึงที่สุดแห่งธรรมที่ยังไปไม่ถึง คิดอย่างนี้ นั่งอย่างเดียว มีคนมากมายทีเดียว ที่รู้ซึ้งถึงคุณค่าของสมาธิ แม้ได้พบกับ เหตุการณ์ต่าง ๆ เขาก็นำเหตุการณ์นั้นๆ มาสอนตัวเอง แล้วปรารภความ เพียรนั่งสมาธิร่ำไป เช่น ๑. เมื่อจะต้องทำงานเขาก็มีความคิดว่า “เราจะต้องทำงานเมื่อ เราทำงานใจเราจะเผลอจากศูนย์กลางกายได้ง่าย อย่ากระนั้นเลย เรา ควรนั่งสมาธิเสียก่อน” แล้วเขาก็นั่งสมาธิปรารภความเพียรเพื่อเข้าถึง ธรรมกายที่ยังเข้าไม่ถึง เพื่อศึกษาวิชชาธรรมกายที่ยังไม่ศึกษา เพื่อไปให้ ถึงที่สุดแห่งธรรมที่ยังไปไม่ถึง ๒. เมื่อทำงานแล้ว เขาก็มีความคิดว่า “เราได้ทำงานแล้ว เมื่อ เราทำงานใจเราได้เผลอจากศูนย์กลางกายบ่อยมาก อย่ากระนั้นเลย เรา จากยอดดอย