การสนทนาระหว่างคุณยายทองสุกและชายลึกลับ : หน้า 225/281

ถามว่า “พี่หมู่ให้ผมมาถามว่า คนร้ายหน้าตาเป็นยังไงครับ” คุณยายทองสุก หันหน้าไปเจอคนร้ายในนิมิต ก็ชี้นิ้วออกไปพร้อมๆ กับพูดว่า “หน้าเหมือนแกอย่างนี้แหละ แกอย่ามาลองดีนะ” ชายคนนั้น ทำท่าตกใจ แล้วนั่งยอง ๆ ยกมือพนมพลางพูดว่า “คุณยายอย่าฆ่าผม อย่า ฆ่าผม” คุณยายทองสุกพูดสวนออกไปว่า “ฉันไปฆ่าอะไรแก” ชายที่นั่งยอง ๆ คนนั้น ตอบว่า “ก็คุณยาย มาว่าผมเป็นขโมยนี่ครับ” “ก็อยากหน้าเหมือนกันทำไมล่ะ” คุณยายตอบ “หน้าเหมือนขโมย แล้วต้องเป็นขโมยหรือครับ” ชายผู้นั้นยังต่อ ปากต่อคำไม่หยุด “ก็ต้องเป็นน่ะสิ ดูตั้ง ๓ หน หน้ามันก็เหมือนกันอย่างนี้นี่แหละ” ชายผู้นั้นพนมมือไหว้อีกครั้ง พลางพูดเสียงอ่อยๆ ว่า “ถ้าพี่หมู่เขา มา คุณยายอย่าบอกว่าคนร้ายหน้าตาเหมือนผมนะครับ” คุณยายทองสุก หยุดมองอย่างสงสัยแล้วพูดว่า “อ้าว! ไม่ใช่แก หรอกหรือ ที่มาหาฉันเมื่อวานน่ะ” “ไม่ใช่ครับ คนที่มาเมื่อวานนี้ เป็นพี่ชายผม เขาเป็นตำรวจ หน้าตาเหมือนกันครับ คุณยายอย่าไปบอกเขานะครับ” “แล้วเราเอาจักรยานเขาไปใช่ไหม” เขารับค่อย ๆ ว่า “ใช่ครับ” “เราเป็นน้องเขาใช่ไหมล่ะ” “ใช่ครับ” เจ้าขโมยพูดเบาๆ “ใช่แล้ว เอาของเขาไปทำไมล่ะ” “มันจำเป็นครับ โธ่...คุณยาย คุณยายไม่รู้” “ถ้าจำเป็นจริง ทำไมไม่ขอเขาล่ะ” “ขอก็ไม่ให้ครับ พี่เขาขี้เหนียวจะตายไป คุณยายกรุณาช่วยผม เถอะครับ อย่าบอกพี่หมู่ว่าผมเอารถเขาไปขาย ผมจำเป็นจริง ๆ ครับ โธ่... นึกว่าสงสารผมเถอะ ผมไหว้ล่ะ” ๒๓๑ จากยอดดอย