การปฏิบัติธรรมและการขจัดกิเลส : หน้า 261/281

๒๖๙ แต่ก็ไม่ลืมจรดใจที่ศูนย์กลางกายเสมอ “ไก่ไม่ลืมรังเราไม่ลืมศูนย์กลางกาย" ธรรมชาตินกเงือก ๒ ๑. ธรรมดานางนกเงือก ย่อมให้พ่อนกอยู่เลี้ยงลูกในโพรงด้วย ความหึงฉันใด นักปฏิบัติธรรม เมื่อกิเลสจะเข้ามาใกล้ จึงใส่กิเลสลง ไปในโพรงคือศีลสังวร แล้วอบรมกายคตาสติด้วยมโนทวารฉันนั้น คือ นักปฏิบัติธรรมควรเป็นผู้ฟักใจไว้ในโพรง คือ ศูนย์กลางกาย ด้วยจิตแน่วแน่ แล้วความบริสุทธิ์ของใจ ความผ่องใสของใจ ก็จะทวีเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ ๒. ธรรมดานางนกเงือก ในเวลากลางวันย่อมไปเที่ยวหากินใน ป่า ในเวลาเย็นย่อมบินมาสู่ฝูงของตน เพื่อรักษาตัวไว้ฉันใด นัก ปฏิบัติธรรมก็ควรหาที่สงัดโดยลำพังผู้เดียว เพื่อให้หลุดพ้นจากสังโยชน์ เมื่อหมดความยินดีในที่สงัดนั้นแล้วก็ควรกลับมาสู่หมู่คณะ เพื่อดับคำ ครหาและภัยทั้งปวงฉันนั้น คือนักปฏิบัติธรรมควรเปิดโอกาสให้ตนเองได้ พบความสงัดด้วยการนั่งสมาธิมากๆ บ้าง พร้อม ๆ กับการเปิดโอกาสให้ ได้พบหมู่คณะบ้าง เพื่อความผาสุกในระยะยาวต่อไป ธรรมชาติไฟ ๕ G). ธรรมดาไฟ ย่อมเผาเชื้อเพลิงฉันใด นักปฏิบัติธรรมย่อมหมั่น เผาเชื้อเพลิง คือกิเลสฉันนั้น คือนักปฏิบัติธรรมย่อมรู้ทั่วถึงอันตรายของ กิเลส ที่แผดเผาเราตลอดเวลา และสุดยอดของการขจัดกิเลสอาสวะคือ การนั่งสมาธินั่นเอง ๒. ธรรมดาไฟ ย่อมไม่มีความเมตตาเอ็นดูต่อเชื้อเพลิงทั้งหลาย ฉันใด นักปฏิบัติธรรมย่อมไม่มีความเมตตาเอ็นดูต่อกิเลสทั้งปวงฉันนั้น คือนักปฏิบัติธรรมย่อมรังเกียจกิเลส ประดุจรังเกียจยาพิษ หรือสิ่งปฏิกูลต่าง ๆ ๓. ธรรมดาไฟ ย่อมมีความร้อนขจัดความเย็นฉันใด นักปฏิบัติธรรมต้องมีความเพียรขจัดกิเลสฉันนั้น คือนักปฏิบัติธรรมทราบ จากยอดดอย